Kiedyś sieci rybaków znad jeziora Galilejskiego były symbolem ewangelizacji, obecnie taką rolę może spełniać także sieć internetowa. Podobnie jak wcześniejsze doświadczania apostołów zostały wykorzystane do głoszenia Dobrej Nowiny, tak i naszym potencjałem może się On posłużyć.

Na początku Adwentu warto zadać sobie pytanie dla odważnych: Czy w Chrystusie szukam prawdziwego pokoju i spokoju duszy? Tylko Chrystus jest Księciem Pokoju.

Gdyby tak ktoś wszystkim, którzy panicznie boją się końca świata i życia powiedział, żeby ufność złożyli w Bogu, to w ich serce zagości pokój. Zdobędą nowe siły, ale ich działanie nabierze pokoju, umiaru, bo zrozumieją, że choć działać trzeba, to jednak jakiś kres życia i świata i tak nadejdzie.

Chrześcijańskie spojrzenie w przyszłość jest pełne realizmu. Gorzko trzeźwiące. Cierpienie, samotność, epidemie, śmierć należą do życia. Trzeba przejść przez trudny czas. Niejedno w twoim życiu się posypie, mówi Bóg. Ale zaraz dodaje: „gdy się to dziać zacznie, nabierz ducha i podnieś głowę”.

Żyjemy w czasach gdzie „logos” – słowo – jest coraz częściej wypierane przez logo. Marki i znaki towarowe sprawiają, że za ten sam produkt ludzie płacą zupełnie różną cenę. Powinniśmy postawić sobie pytanie: jaki znak, jakie logo sprawia, że jesteśmy gotowi do największej ofiary?

Zadaniem Kościoła jest przedłużanie królowania Jezusa, czyli głoszenie prawdy i świadczenie o niej. Czasem niestety dzieje się tak, że skutkiem uwikłania w światowość Kościół rezygnuje z głoszenia całej prawdy, szczególnie niewygodnej dla tych instytucji, organizacji i władz, od których sam się uzależnił.

Poważnym problemem chrześcijan jest to, że wielu przyjmuje postawę saduceuszy. W 2019 roku 47% katolików w Niemczech nie wierzyło w życie wieczne. Kiedy zaczynamy wątpić w Ewangelię w imię bycia "nowoczesnym", to niebezpiecznie zbliżamy się do religijnego wygodnictwa saduceuszy

Zarówno w przeszłości, jak i w naszych czasach zdarzają się ci, którzy w taki czy inny sposób, często wysublimowany, próbują zarabiać w Kościele i na Kościele. Tymczasem Jezus przypomina nam w sposób bardzo wyraźny w dzisiejszej Ewangelii: „Mój dom będzie domem modlitwy”.

Zacheusz... Jego ograniczeniem był niski wzrost. Ten banalny fakt, okazał się z jednej strony przeszkodą w zobaczeniu Jezusa, a z drugiej szansą. Pragnienie zobaczenia Jezusa spowodowało, że wspiął się na drzewo. Gdy człowiek chce być bliżej Boga, a Bóg bliżej człowieka, to nic nie może im przeszkodzić.

Także dzisiaj wielu zapomina, że istota życia zawiera się nie w tym, co posiadamy, ale w naszej relacji do Boga i w pojmowaniu życia jako Jego daru. 
Codziennie przeżywamy konkretne sytuacje życiowe, które stawiają nas przed wyborem Boga albo kogoś lub czegoś, co nam Go „zastępuje”.

Wciąż na nowo konieczne jest porządkowanie Kościoła. Troska ta wynika z odpowiedzialności za wiarę, którą przejęliśmy oraz przekażemy kolejnym pokoleniom. Groźną jednak pokusą jest uzurpowanie sobie prawa do porządkowania Kościoła zgodnie z własnymi wyobrażeniami.

„Czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie?”. Pozwól Jezusowi zapalić światło, wymieść brud z serca, przetrząsać zakamarki twojej duszy, psychiki, umysłu, w których zagubiła się jakaś bezcenna cząstka twojego życia.

Czy Bóg nie jest zbyt zaborczy? Czy naprawdę powinniśmy Mu oddać wszystko? Tak. Ponieważ tylko wtedy możemy mieć wszystko, gdy miłość do Niego będzie na pierwszym miejscu. Oddając Bogu wszystko, dobrze więc inwestujemy, ponieważ On nie pozwoli nigdy prześcignąć się w miłości.

Nie odwiedzamy grobów, aby uznać triumf śmierci nad życiem, ale wyznać naszym bliskim, że miłość jest silniejsza niż przemijanie. I razem z nimi wołać – Przyjdź Panie Jezu!

Pokusa faryzeizmu pokutuje w jakiejś mierze w nas wszystkich i polega na przyjęciu wyższości prawa i przepisów nad Bożą miłością. Często tak się dzieje w przypadku osób, które nie doświadczyły Bożej bliskości i starają się jej szukać właśnie na drodze skrupulatnego zachowywania reguł.

Królestwo Boże nie rozwija się w miejscach przypadkowych. Odpowiednim środowiskiem dla ziarna jest żyzna gleba, a dla zaczynu mąka. Ich zamiana nie przyniesie spodziewanego rezultatu. Dla Królestwa Bożego najbardziej stosownym miejscem rozwoju jest człowiek otwarty na łaskę.

Traktowanie rodziny jako swoistej niewoli ograniczającej człowieka, postrzeganie religii jako przeszkody do samorealizacji i doświadczenia przyjemności – to przecież nic nowego. To tylko jęk dobywający się niczym z dna piekieł, gdzie „szatan jak lew ryczący krąży, szukając kogo by pożreć”.

Gdy ktoś jest ciężko chory, może powiedzieć: „taki los”. Ale może też powiedzieć, że „wszystko w rękach Boga i lekarzy”. Gdy będzie nam ciężko, módlmy się wraz z pobożnymi Izraelitami: „odmień nasz los, o Panie”, bo wszyscy jesteśmy w rękach dobrego Boga, którego przecież nazywamy Ojcem.

Boże miłosierdzie wyraża się w cierpliwości dla grzeszników i pomocy w nawróceniu. Jednak cierpliwość ta nie jest nieograniczona. Kto może postawić granice Bożemu miłosierdziu, skoro On jest Miłością nieskończoną? My sami, jeśli odrzucimy Jego miłość, a cierpliwość uznamy za słabość.

Religia mdła, nijaka, niewymagająca, politycznie poprawna, płaska, grzeczna jest niestrawna. Bóg jest ogniem. Nie są to sztuczne ognie. Jeśli ON żyje we mnie, to Jego ogień musi mnie palić. Albo jako wyrzut sumienia (ogień sądu), albo jako szalona miłość, która dodaje skrzydeł.

Sen to życiowa konieczność. Potrzebujemy harmonii między pracą i odpoczynkiem. Parafrazując nieco benedyktyńską regułę – harmonii między pracą, modlitwą i odpoczynkiem. Dzisiaj Jezus chce nas obudzić z duchowego letargu.

Tak łatwo jest nie przyznać się do przyjaźni z Jezusem. Udaję, że Go nie znam, albo też mówię: „Owszem, znamy się, ale to tylko znajomy, dawno się nie widzieliśmy. I żeby było jasne, nie we wszystkim się z nim zgadzam”. A On zaprasza mnie co najmniej raz w tygodniu na wspólny posiłek…

Jezusowe „biada” nie jest potępieniem, ale mocnym wezwaniem do nawrócenia. Jeśli Kościół z lęku przed krytyką świata przestanie mówić „biada” złu i błędom naszej epoki, stanie się zwietrzałą solą. Miłość bez prawdy staje się tanim sentymentalizmem. Bez „biada” będzie bieda.

Jezus zasiada dziś przy stole w domu faryzeusza. Został zaproszony na obiad. To jedno z wielu miejsc, w których był goszczony. Przyjmował zaproszenia nie tylko od tych, którzy darzyli Go życzliwością.

To właśnie Maryja najpełniej przyjęła słowo Boże, zgadzając się być Matką Tego, który będąc Bogiem sam siebie nazywa Słowem. „Bogiem było Słowo”. Dlatego jest błogosławiona. Nasze nabożeństwo do Matki Bożej jest zawsze pochodną naszej wiary i miłości do Jezusa Chrystusa.

Mówcie: „Ojcze”. Każde z wezwań Modlitwy Pańskiej nadaje się na osobne rozważanie, ale najważniejsze jest chyba właśnie to pierwsze słowo: Ojcze, które skraca dystans między niebem a ziemią.

W czasach, kiedy niemile widziane jest zwracanie komukolwiek uwagi, gdy religia spychana jest do sfery prywatnej, a nieprawość i demoralizacja powoli stają się „nową świecką tradycją”, postawa Jonasza pobudza nas do refleksji nad koniecznością napominania, wykazywania błędów i pouczania.

Warto ciągle na nowo zachwycać się pięknem małżeństwa. Przede wszystkim mogą czynić to małżonkowie. To piękno życia małżeńskiego warto przybliżać i pokazywać ludziom młodym, tym bardziej, że wydaje się, iż niemała część młodzieży nie myśli dziś w ogóle o zawieraniu małżeństwa.

„Jeśli się nie staniecie jak dzieci...” Przyjęcie prawdy o istnieniu aniołów stróżów oznacza przyjęcie ich pomocy, której nam udzielają z Bożego polecenia. Ostatecznie oznacza przyjęcie Jego opieki, a wcześniej uznanie faktu, że jej potrzebujemy.

„Oto posyłam was jak owce między wilki”. Misjonarz musi mieć jasną świadomość, komu i czemu służy. Musi być przekonany, że idzie walczyć o życie wieczne. Nikt nie będzie ryzykował życia w imię mglistych celów, w imię pogawędki z wilkami.

W naszej modlitwie starajmy się nie uciekać od tego, co boli, czego nie rozumiemy. Nie bójmy się rzeczywistości, bo kochający Bóg jest jej Panem. Jeśli Mu zaufamy, przyjdzie zrozumienie i siła, aby iść ku Niemu, nawet jeśli wokół robi się ciemno.

Rzeczy lubią się do nas „przyklejać”, lubią nas absorbować, zabierając nam czas i wolność. Właśnie przed tym Jezus próbował przestrzec swoich uczniów, aby rzeczy nie przysłoniły im horyzontu nakreślonego przez Boga.

Mamy skłonności do gorliwego stawiania diagnoz bliźnim i zapisywania im leków. Boskiego Lekarza rozpoznają tylko ci, którzy mają świadomość własnej choroby. Jeśli mamy takie doświadczenie, to jesteśmy na drodze duchowego uzdrowienia.

Władza rodzicielska, choć bardzo szeroka, a w pierwszych latach życia niemal absolutna, nie jest władzą właściciela nad własnością. Człowiek jest dzieckiem Boga i od Boga otrzymuje misję do spełnienia, którą może przyjąć tylko dobrowolnie. Wychowanie powinno być zawsze wychowaniem do wolności.

„Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co to za jedna i jaka to jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą”. Te słowa odsłaniają mrok serca faryzeusza Szymona. Nie ma odwagi powiedzieć głośno, co myśli. Mruczy pod nosem.

Zanim wypowiemy słowa dotyczące naszego zaangażowania w świecie, zanim padniemy na kolana przejęci stanem zdrowia, kondycją materialną i rodzinną ludzi, na których nam zależy, warto pomyśleć o priorytetach, które kształtowały modlitwę Kościoła od pokoleń.

To nie jest tak, że Jezus był zaprogramowany na mękę i śmierć. To nie jest tak, że Bóg Ojciec chciał śmierci swojego Syna. Jezus bezgranicznie oddał się człowiekowi. Tego chciał Jego Ojciec i tego też pragnął Jezus. Mękę i śmierć zgotowali Jezusowi ludzie. To były ich wolne decyzje.

W naszym życiu trwałego fundamentu, innego niż z Chrystus, nie ma. Nie mogę go stworzyć i nie muszę tego robić. Wystarczy dotrzeć do Chrystusa, który już w moim życiu jest, tylko że pod warstwą piasku i gliny. To moja ignorancja, moje słabości, ślady grzechu pierworodnego i grzechów uczynkowych.

Jezus uświadamia nam, że idąc przez życie będziemy mieli wrogów. To wielki realizm Ewangelii. W naszym życiu prędzej czy później pojawią się ludzie, którzy nas kopną, przeklną, uderzą, a może wręcz będą niszczyć życie. Powodem nienawiści może być przynależność do Chrystusa.

„A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich”. Zadaniem Kościoła jest umożliwianie ludziom dotknięcia Jezusa. Najpełniej misja ta realizuje się w Eucharystii.

Mieć Prawo Boże zawsze przed oczami to nie postawić sobie Księgę przed oczy, ale otworzyć dla niej serce i rozum. Przylgnąć swoją wolą do woli Bożej, a nie postrzegać Bożej nauki, jako narzędzia walki politycznej czy realizowania własnych, partykularnych interesów.

Modlimy się o zdrowie dla nas samych, naszymi modlitwami wypraszamy zdrowie innym. Czynimy to z wiarą, choć czasem, gdy zdrowie faktycznie wraca, jakoś nie dostrzegamy Bożej interwencji w procesie uzdrowienia: wydaje się nam, że to tylko medycyna i nasze działania przywróciły nam zdrowie.

Nie da się na dłuższą metę żyć Ewangelią na sposób połowiczny, to jest wybierając jedynie te elementy, które są wygodne. Przyszywanie nowej łaty do starego ubrania, może uniemożliwić otwarcie na radykalną zmianę, która pozwoli nam zachować głęboką wiarę...

W każdym powołaniu istotny jest ów moment zwrócenia się Chrystusa osobiście do człowieka. Kiedy słucham Go w tłumie, mogę próbować ukryć się wśród innych. Ale kiedy mówi już tylko do mnie, po imieniu, nie ucieknę. Muszę podjąć decyzję. Nie można tylko posłuchać i wzruszyć ramionami.

Jesteśmy niejednokrotnie świadkami, że misja Jezusa i Kościoła budzi sprzeciw. Największy jest on ze strony niewolników ducha nieczystego. Ich krzyk i agresja nie są przekonujące, choć mogą budzić niepokój. Dlatego tym bardziej potrzebujemy wsłuchania się w Słowo Boga, aby napełnić własne serce łaską.

Łaska jest ze swej natury darmowa, ale wymaga przyjęcia, odpowiedzi. Przyjęcie łaski Bożej oznacza pragnienie dawania. Jeśli spotkanie z Bogiem w modlitwie i sakramentach nie prowadzi mnie do pragnienia dzielenia się swoją wiarą z bliźnimi, oznacza to, że nie przyjąłem Jego daru.

Napełnianie stągwi wodą może być symbolem prozy życia. Tysiące tych zwykłych czynności, nudnych, podobnych, rutynowych. Czy ta woda przemieni się w wino? My naprawdę czasem nie wiemy, po co coś się dzieje, po co ten wysiłek, trud, zmaganie. Wydaje się, że sporo z tych spraw nie ma sensu. A jednak.

Jeśli doświadczyliśmy w naszym życiu radości spotkania z Jezusem Chrystusem, to mamy głęboką potrzebę, aby zaświadczyć o Nim wobec każdego człowieka. Potrzebę stania się drogowskazem prowadzącym do Zbawiciela.

To, co krytykuje Zbawiciel, to odejście od Ducha Prawa, zupełne wypaczenie tego, czemu miało ono służyć. My jednak wciąż lubimy wyjątki i samousprawiedliwienia. Wydaje nam się, że możemy zachować spokój sumienia, żyjąc jak poganie.

Gdyby żona więcej słuchała męża, to wiele trudnych sytuacji życiowych by uniknęła. Gdyby mąż więcej słuchał żony, to nigdy by nie zszedł na żadne, mniejsze czy większe, manowce. Małżeństwo to nie zniewolenie, to wspólnota życia i miłości.

Dzisiejsza Ewangelia przypomina nam o tym, że są pewne reguły, które zawsze są ważne, a wśród nich na pierwszym miejscu jest przykazanie miłości Boga. Zaś „drugie podobne jest do niego: «Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego»” (Mt 22, 39).

Dzieci mają prawo korzystać z Bożego Miłosierdzia. Bóg udziela łaski wszystkim, bez względu na wiek. Dzieci są nawet bardziej otwarte, bo jeszcze ich serca nie pokryły się skorupą grzechu i złych doświadczeń. Chrystus wzywa każdego z nas, niezależnie od liczby lat, aby stał się jak dziecko.

Dopóki będą toczyć się naprzód dzieje świata, dopóki Pan powtórnie nie nadejdzie, trzeba nam uzbrojonym we wiarę, nadzieję i miłość, a ponadto w rozsądek, oczekiwać Oblubieńca.

Sprawowanie Eucharystii i udzielanie Komunii świętej należy do jednego z najważniejszych zdań Kościoła, także w warunkach ekstremalnych, jakim jest wojna czy pandemia, bo jest to udzielanie pokarmu na życie wieczne.

Piotr w łodzi powiedział Panu: „Jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie…”. Teraz już nie ma żadnego „jeśli”, jest już proste: „Ty jesteś Mesjaszem, Synem Boga żywego”. A jak to jest ze mną?

Herodiada się boi. Wszyscy znają okoliczności jej kariery. Co by się z nią stało, gdyby święty Jan przekonał króla, aby oddalił kochankę? Choć to daleka analogia, przychodzi na myśl pies, który gdy się boi ucieka...

Bóg zna nasze problemy. Widzi, ile mamy na głowie. Dostrzega naszą wściekłość lub bezradność, samotność, poczucie niesprawiedliwości. Jak bardzo chcemy, by ktoś nas rozumiał, prawda? Jest ktoś taki. Bardzo blisko. Woła mnie po imieniu. Potrzebujemy ostatecznie Jego jednego – Boga.

W naszej polskiej tradycji i kulturze dziadkowie zawsze mieli pełne ręce roboty. Iluż ludzi swą wiarę, naukę dziesięciorga przykazań czy życiowe zasady moralne zawdzięcza właśnie dziadkom? Czy modlimy się za swoich dziadków?

Jezus, widząc gromadzące się tłumy, pyta uczniów: „gdzie kupimy chleba, aby oni się najedli”. Zwracając uwagę na potrzebę zaspokojenia głodu, daje wyraźny sygnał do tego, by Jego uczniowie byli wrażliwi na podstawowe potrzeby ludzkie. Tak przez wieki starało się działać chrześcijaństwo.

Tylko w łączności z Jezusem możemy przynieść owoce, które zaskoczą nas samych, tak jak to było w przypadku patronki dnia dzisiejszego św. Brygidy Szwedzkiej. Aż trudno uwierzyć, czego może dokonać jeden człowiek, jeśli trwa w Chrystusie.

Nie znamy pełnej historii Marii z Magdali, ale faktem najistotniejszym jest to, że Chrystus stał się miłością jej życia. Jego miłość uwolniła ją od zła, od winy, przywróciła godność, poczucie wartości. Nadała jej życiu kierunek.

Jezus jest pasterzem… pasterzy. Swoje przesłanie kieruje do duszpasterzy i rodziców. Mówi mniej więcej tak: macie być gorliwi i oddani tym, do których jesteście posłani, ale nie zapomnijcie o odpoczynku, o posiłkach, o śnie, bo szybko padniecie, a wasi parafianie i wasze dzieci was potrzebują.

Wszystkim nam grozi w jakiejś mierze postawa formalizmu: wolno bądź nie wolno. Dzisiaj Jezus zachęca nas do spontaniczności, do dostrzegania potrzeb innych, do otwarcia się na ludzkie potrzeby, nie tylko te materialne. Nasi bliscy i znajomi potrzebują naszej uwagi, czasu, modlitwy.

Mądrzy i wielcy są często jak naczynia wypełnione po brzegi (najczęściej samym sobą) – niezdolni do przyjęcia żadnej łaski, żadnego daru. Prostaczkowie to ci, którzy mimo własnych słabości i ograniczeń potrafią żyć pięknie, pozostając cały czas dzieckiem wewnątrz.

„Wstań, weź swoje łoże i idź do swego domu!” Spotkanie z Bożym przebaczeniem podnosi z paraliżu. Mogę wziąć swoje łoże, czyli mogę nieść swój krzyż, ciężar powołania, choroby, losu. I mogę iść do domu. Człowiek wyzwolony z paraliżu może służyć innym, sparaliżowanym. Może innych zanosić przed oblicze Jezusa.

Dziś coraz ciszej mówimy o grzechach, które legły u podstaw zagłady Sodomy i Gomory. Tylko prawdziwe nawrócenie i tylko uznanie w Bogu Pana i władcę świata może sprawić, że Bóg zachowa nas bez liczenia, ilu sprawiedliwych nam pozostało. Czy pamiętam, za co Bóg zniszczył Sodomę i Gomorę?

I lekarze i duszpasterze winni pamiętać, że ludzie są spragnieni dotyku, który uzdrawia: który uzdrawia mocą wiedzy medycznej i mocą wiary z Jezusa.

„Nie rzucajcie swych pereł przed świnie, by ich nie podeptały nogami, i obróciwszy się, nie poszarpały was samych”. Przypowieść o perłach pod nogami świń bulwersuje wyznawców chrześcijaństwa folklorystycznego, którzy własne ego stawiają ponad objawioną prawdę.

Na pytanie o to, co znaczy prawdziwie miłować, odpowiedział nam najpełniej Jezus Chrystus oddając za nas życie. I dlatego jest On ekspertem w tej dziedzinie, nie tylko jako teoretyk. Miłość jest więc postawą, a nie tylko deklaracją lub uczuciem.

„Nie zabijaj”. Zabijać można nie tylko za pomocą broni. Zabójczą moc mogą mieć także słowa wypowiedziane w gniewie. Ileż zła potrafią innym wyrządzić obelgi, obmowy, plotki, kłótnie... Zniszczyły już niejedno małżeństwo, niejedną przyjaźń czy rodzinne więzi.

Dobro, które czynimy, zbliża nas do Pana i to jest dla nas niewątpliwy zysk. Ostatecznie, pragnąc Jego bliskości w tym świecie, zmierzamy ku życiu wiecznemu. Nie może to jednak oznaczać podejścia handlowego: ja Tobie grosz, Ty mi życie wieczne. Miliard też nie wystarczy, bo miłości nie można kupić.

Uroczystość Bożego Ciała można nazwać świętem obecności. Tej niezwykłej obecności Boga-Człowieka pod postaciami chleba i wina. Chodzi o obecność osobową, a nie rzeczową. W języku biblijnym wyrażenie „ciało i krew” oznaczają całą osobę.

Wiara rodzi się ze słuchania. Współczesny człowiek tymczasem skoncentrowany bardziej na logach niż Logosie, przesycony własnym poczuciem racjonalnego życia ulega przeróżnym modnym bzdurom, ideologiom, fałszywym koncepcjom świata i człowieka.

Ksiądz jest sługą Jezusa Chrystusa, jest włączony w Jego kapłaństwo, jest instrumentem w ręku Chrystusa kapłana. Nie czyni niczego własną mocą, ale mocą zmartwychwstałego Pana. Dlatego musi w pewnym sensie sam zniknąć, aby uczynić widocznym Jezusa.

Myśl o niebie nadaje właściwą miarę doczesnemu zaangażowaniu chrześcijanina. Paradoksalnie: gdyby chrześcijanie bardziej wierzyli w niebo, z większą energią angażowaliby się w doczesność, bo pamiętaliby, o co toczy się gra. Gra o królestwo niebieskie!

„Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił”. Na naszych oczach spełniają się słowa Jezusa. Świat zachodni chce się przede wszystkim bawić i nieźle się bawi. Najważniejsze przykazanie współczesności brzmi: „have fun”. Dlatego patrzy na chrześcijan jak na tych, którzy psują dobre samopoczucie współczesnych opowiadając o grzechu i odpowiedzialności za życie.

W słowie „droga” zawarta jest idea wędrówki. Wiara nie jest stanem statycznym. Przeciwnie, jest czymś dynamicznym, cierpliwym wędrowaniem przez życie w stylu Jezusa. Dzień po dniu, krok po kroku. Kiedy próbujemy tak żyć, kochać, cierpieć, ufać, wybierać jak On, wtedy zbliżamy się do prawdy i tętni w nas życie.

„Pokój mój daję wam”. Najważniejsze w tym zdaniu jest słowo „mój”, bo tych, którzy nam oferują pokój można wymieniać bez liku: przywódcy narodów, firmy ochroniarskie i ubezpieczeniowe... Tyle tylko, że oni wszyscy mogą nam najwyżej dać, albo lepiej, sprzedać spokój, bo prawdziwy pokój może nam dać tylko Jezus.

Jakże dumni jesteśmy z dzisiejszego święta! Maryja jest naszą Królową. Wszak któż jak nie ona ratował nas tyle razy z opresji, kiedy wszystkie ludzkie pomysły zawiodły? Do kogóż uciekaliśmy się przez wieki i pokolenia, jak nie do niej, która panuje na częstochowskim tronie?

Uczniom Chrystusa nie przychodziła łatwo wiara i trzeba było długiej Jego pracy, a także światła Ducha Świętego, aby w niej wzrastali. Także i nasza droga wiary wymaga trudu i wytrwałości - a przede wszystkim słuchania głosu Pana

Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni. Żydzi w Kafarnaum szukali Jezusa aby nasycić swój żołądek. Cóż z tego, że ich ojcowie wyszli dawno temu z Egiptu, skoro Egipt nie wyszedł z nich. Dla tego tłumu domagającego się znaku liczyła się tylko manna. A my?

Apostołowie podzielają pragnienie Pana Jezusa. Też chcą, żeby ludzie nie cierpieli głodu, żeby nikt nie zasłabł, żeby dzieci nie płakały. Nie przyjdzie im do głowy powiedzieć: „Czym się martwisz, Nauczycielu, to ich problem, trzeba było wziąć kanapki”. A co najmniej wiedzą, że Pan Jezus nie pochwaliłby takiej postawy.

Gdyby tylko Bóg był podobny do nas ludzi, ale nie: On woli zwracać się do nas cicho i po imieniu, jak do Marii Magdaleny w wielkanocny poranek, cały czas ryzykując, że nie usłyszymy Jego głosu i pomylimy Go z ogrodnikiem.

„Oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników”. Wciąż jest aktualna pokusa sprzedania prawdy za współczesne srebrniki – pokusa, aby wyznaczać cenę za Boga i wierność powołaniu jakim nas obdarzył.

„Niech mi się stanie według twego słowa”. Maryja jest wzorem zawierzenia Bogu. Misja, którą otrzymała, była piękna i zaszczytna, ale po ludzku niezmiernie trudna. Nie mogła przypuszczać, na co się właściwie godzi. Tego się nigdy w detalach nie wie.

Czy stawiam Boga na pierwszym miejscu mojego życia? Czyż miłości bliźniego nie przedkładamy po wielokroć nad miłość Boga? Wciąż najważniejszym z przykazań pozostaje przykazanie miłości Boga nade wszystko a życie doczesne wciąż jedynie pomostem wiodącym nas do wieczności.

Hasło reklamowe „Nieposłuszne nikomu” prowadzi do posłuszeństwa szatanowi, a to droga do porażki. Posłuszeństwo Bogu prowadzi do zwycięstwa. Trzeba zatem wybrać.

Aż trudno uwierzyć z jaką szybkością rozprzestrzeniają się nieuzasadnione pomówienia, podejrzenia, które w opinii publicznej stają się prawdziwymi wyrokami. Jako chrześcijanie nie powinniśmy brać w tym udziału, ale musimy propagować to, co prawdziwe, piękne, szlachetne.

Ile świadectw i znaków Bożej miłości otrzymałem w życiu? Ile dzieł Bożych dotyczyło mnie? Wysłuchane modlitwy, przebaczone grzechy, mocne słowa z ambony, ludzie - święci jak Jan Chrzciciel, którzy byli mi lampą w ciemności. Czy te wszystkie świadectwa przyprowadziły mnie bliżej Jezusa?

Człowiek, który czuje się niepotrzebny, jak mebel wystawiony na ulicę, gotów jest pójść za każdym, kto okaże mu choć trochę serca, nawet za cenę zdrady. Współczesny świat woła o miłość, o przyjaźń, o odrobinę serca. Wystarczy tylko rozejrzeć się i posłuchać.

Będziesz miłował Boga ponad wszystko i bliźniego jak siebie samego. To jest Boża konstytucja. Ma tylko dwa artykuły, właściwie jeden, bo miłość bliźniego jest prostą konsekwencją miłości Boga.

Jezus naucza: „Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim”. Potrzeba odwagi i gotowości narażenia się światu, aby zrealizować słowa Jezusa.

Dlaczego Słowo Boże czasem nie przynosi owocu w naszym życiu? Chodzi o to, z jakim nastawieniem człowiek je przyjmuje, na jaką glebę pada Boże proroctwo, które niesie nam Słowo Życia. Nieraz to nasze własne oczekiwania i uprzedzenia stanowią zasadniczą przeszkodę

Czy Bóg może się gniewać? Odpowiedź znajdujemy w zachowaniu Jezusa sporządzającego bicz ze sznurków i wypędzającego przekupniów ze świątyni. Gdy w miejscu tego, co święte, umieszczamy własny zysk czy inne wartości, narażamy się na Boży gniew

Czy pamiętasz moment, w którym ktoś powiedział, że cię kocha? Nawet jeśli wiemy, że ktoś nas kocha, to jednak miłość domaga się wypowiedzenia tego głośno. Bóg wyznał nam swoją miłość w Jezusie. Wręcz wykrzyczał ją na krzyżu. Cała rzecz w tym, by usłyszeć to wyznanie bardzo osobiście.

Jezus mówi dziś do apostołów i do nas: „Kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą” - ta zachęta nie jest opcją, ale jedyną możliwą drogą ucznia Chrystusa

„Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi”. W pewnych sytuacjach gniew jest uzasadniony, np. gdy jestem świadkiem jakiejś niesprawiedliwości. Ale Pan Jezus ostrzega nas, abyśmy byli bardzo ostrożni, gdy ogarnia nas to uczucie. Bóg osądzi, czy było powodowane wstrętem do zła, czy też wstrętem do bliźniego.

Jezus dokonując poszczególnych znaków wiedział, że ma do czynienia z pokoleniem, które ma oczy, ale nie widzi, ma uszy, ale nie słyszy. Ma serce, ale stało się ono zatwardziałe na wielkie rzeczy Boże.

Źródłem harmonii w raju był dobry Bóg, Stwórca wszystkiego. Był Bogiem, którego obecność odczuwało się z bliska, a pięknym obrazem tej bliskości był spacer Boga „po ogrodzie w porze powiewu wiatru” (Rdz 3, 8). Harmonia z Bogiem prowadziła do harmonii ludzi między sobą oraz do harmonii człowieka ze światem przyrody.

Wielki Post ma być radosny czy smutny? Momentem, w którym możemy doświadczyć, jak smutek prowadzi do radości jest spowiedź. Żal za grzechy pozwala nam przyjąć Boże miłosierdzie. Ponownie wracamy do przyjaźni z Jezusem, czego oczywistym owocem jest radość.

Nikt nie chce bólu, odrzucenia, śmierci czyli tego wszystkiego, co oznacza krzyż. Rzecz w tym, żeby zobaczyć w Jezusie miłość, największą miłość, i dać się jej poprowadzić. Bez miłości krzyż jest tylko szubienicą.

To my jesteśmy adresatami słów Jezusa o modlitwie, poście i jałmużnie. Nie są to kwestie opcjonalne, nie mają być duchowym „wyczynem”, ale normalną drogą chrześcijanina

Cierpienie, choroba, zdrada, obojętność najbliższych, wszystko to sprawia, że czujemy się opuszczeni przez Boga i niemal instynktownie pojawia się w nas mechanizm obronny, aby nie ufać już miłości i zabezpieczyć starannie swe serce przed kolejnymi zranieniami czymś na kształt skorupy ochronnej.

„Otwórz się” jest skierowane do każdego z nas. Pan Jezus mówi do mnie pierwszy. Do Niego należy inicjatywa, a ja odpowiadam. Ale żeby odpowiedzieć muszę usłyszeć, co do mnie mówi. Nie mieć zatkanych uszu.

Dzisiejsza Ewangelia przestrzega nas przed pewnym stylem życia, który stał się modny: pracować bardzo intensywnie, często w pośpiechu, aby szybko osiągnąć jak najlepsze rezultaty, odnieść sukces, a później pozwolić sobie używać tego świata… W jakiejś mierze dotyczy to i świeckich i duchownych.

Powrót w rodzinne strony zawsze wywołuje silniejsze bicie serca. Odświeża się pamięć wydarzeń z dzieciństwa i czasu dorastania. Wracają we wspomnieniach osoby i zdarzenia. Jednak wracamy do innego miejsca niż to, w którym żyliśmy przed laty...

Chrystus na pierwszym miejscu działa w każdym z nas. Jeśli Go przyjmiemy, jeśli mu się nie opieramy, działa w naszych duszach. Daje nam swoje życie. Rzadko jednak owoce dostrzegamy od razu. O tym mówią właśnie mówią dzisiejsze przypowieści.

Jezus powalił łaską Szawła, ale to on musiał zdecydować, żeby chcieć przyoblec się w nowego człowieka. Nie wybrał ślepoty świata, ale przyjął cud uzdrowienia. Zgodził się na śmierć starego Szawła, aby mógł wzrastać Paweł, Apostoł Narodów. Czy i ja pragnę powstać jako nowy człowiek i uczeń Jezusa?

W języku greckim istnieją dwa słowa na określenie czasu. Jest „chronos”, wskazujący na biegnące godziny, dni, lata, w których mają miejsce określone wydarzenia. Jest i drugie słowo: „kairos”, oznaczające czas specyficzny, wskazujące na określony moment w historii zbawienia. Czas, w którym w sposób szczególny działa Bóg.

Dzielna Rzymianka inspirująca największych pisarzy chrześcijańskich. Pisali o niej św. Ambroży, św. Augustyn, św. Hieronim, papież św. Damazy, papież św. Grzegorz I Wielki i wielu innych... Kto? Św. Agnieszka, dzisiejsza patronka.

Iluż niewinnych ludzi, w tym samego Jezusa, skazano w imię rzymskiego prawa. Podobnie jest w czasach współczesnych i dlatego Jezus przypomina w dzisiejszej Ewangelii, że prawo powinno pełnić zawsze rolę służebną wobec człowieka: szabat jest dla człowieka.

Owa zasłona doczesności, która podniesie się wówczas, kiedy przekroczymy próg doczesności i wieczności, teraz przysłania nam pełen ogląd dóbr wiecznych. Stąd też nasze ziemskie więzi trzymają nasz wzrok kurczowo wpatrzony w ziemię.

„Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają” (Mk 2,17). Z punktu widzenia duchowego, bez pomocy Jezusa my wszyscy źle się mamy, i wszyscy potrzebujemy Jego uzdrawiającej łaski...

Dziś wiele osób porzuca Kościół. W wielu przypadkach jest to potwierdzenie wcześniejszego odwrócenia się od Boga. Ale niektórzy są zrażeni do instytucji, nie umiejąc odnaleźć w niej Chrystusa, którego przecież chcieliby spotkać. A instytucja to konkretni ludzie.

Tam, gdzie jest Jezus, wszytko może być przeniknięte Jego Duchem. A co za tym idzie, także miejsca aktualnej naszej modlitwy, pracy, nauki, odpoczynku i zamieszkania, nadają się do spotkania z Nim.

W tak bardzo katolickiej kiedyś Francji, która szczyci się, że ponad 50 procent społeczeństwa ma wyższe wykształcenie, jedna wróżka przypada na 80 osób, a jeden kapłan na… 4 tysiące! Czy to ma szansę się jeszcze zmienić?

Dzisiejsza Ewangelia zachęca nas do tego, abyśmy troszczyli się o takie nastawienie naszego ducha i o taką wiarę, które pozwalają odczuwać obecność Jezusa w każdej sytuacji życiowej, zwłaszcza wtedy, kiedy przeżywamy różnego rodzaju trudności.

Istnieje świat „nad mgłą”. Błękit nieba powyżej mgły, jasność słońca, szerokość widoków i horyzontów – wszystko to jest obrazem rzeczywistości transcendentnej, nieuchwytnej zmysłami, jest obrazem sfery Boga. Skąd możemy wiedzieć o istnieniu tej sfery, skoro nie można jej poznać zmysłami?

Kościół okazuje się być najlepszą szkołą, a liturgia najlepszym nauczycielem w tej najtrudniejszej ze sztuk, sztuce umierania: umierania bez żalu, paniki, rozpaczy. Sztuce odchodzenia z tego świata bez „trzaskania drzwiami”.

Czy Święci Młodziankowie mogą powiedzieć coś jeszcze współczesnemu światu? Nie jakoby nie mieli nic do powiedzenia, ale czy jest jeszcze coś w kwestii świętości życia, co współczesny świat usłyszawszy mógłby przynajmniej hipotetycznie wziąć pod rozwagę?

Zdarza się w naszym życiu, że próbujemy osiągnąć wewnętrzny pokój i odwagę wyłącznie ludzkimi siłami. Niewątpliwie każdy wysiłek się liczy, ale jeśli patrzymy dzisiaj np. na postać św. Szczepana, widzimy, że trzeba bardziej liczyć na Boga.

Niepowtarzalny urok Bożego Narodzenia kumuluje się w wigilijny wieczór. Zasiadamy w naszych domach do wieczerzy. Święta Bożego Narodzenia zaczynają się właściwie w domach, wśród najbliższych, przy stole naszej codzienności.

„Wielbi dusza moja Pana...”. Magnificat Maryi, czyli Jej hymn uwielbienia Boga, może być dla nas szkołą modlitwy. Czego zatem uczy nas ta modlitwa?

Wszystko to, co Bóg czyni dla nas, jest łaską, która przekracza każde oczekiwanie człowieka i wszystko to, czego człowiek może się spodziewać. Zachariasz i Elżbieta otrzymali nadzwyczajny dar: nie tylko doczekali się syna, ale, zgodnie z zapowiedzią Bożego wysłannika, był on wielki w oczach Pana.

Z obfitości serca mówią nie tylko ludzkie czyny, ale też i usta. Adwent, który przeżywamy w sposób szczególny woła o prawdę. Woła o głęboki rachunek sumienia w świetle tego, co widzą nasze oczy, co słyszą uszy a czego usta nie chcą wyznać.

Jan Chrzciciel od początku swojej misji jest świadomy, kim jest i jakie jest jego zadanie. Ma zgodnie z zapowiedzią proroków przygotować ludzkie serca na przyjście Mesjasza. Jan wie też, kim nie jest. Ma świadomość, że nie jest Mesjaszem...

Dialog Anioła Gabriela z Maryją jest nie tylko wywyższeniem Dziewicy z Nazaretu, ale i początkiem nowej epoki w dziejach ludzkości, która przywraca kobiecie należną jej godność.

Budować dom bez pomocy architekta lub ekspertyzy geologicznej to szaleństwo. To musi doprowadzić do katastrofy. Dlaczego wydaje się nam, że dobre życie, udana miłość, mocna rodzina to totalny spontan, że można zbudować to wszystko tak po prostu o własnych siłach, bez architekta, bez reguł, bez fundamentu?

Jesteśmy powołani od poczęcia. Wezwani po imieniu wcześniej, zanim to imię nadali nam nasi rodzice. Nasze imiona są zapisane w niebie i nikt z ludzi nie pojawia się na świecie przypadkiem.

W dzisiejszej Ewangelii czytamy: „uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie”. To słowa o końcu świata. O ile datę świąt znamy, o tyle daty końca czasów nie znamy. Ostateczny koniec świata może mieć miejsce jeszcze za naszego życia albo po naszej śmierci.

To ostatni dzień roku liturgicznego. Stając u progu Adwentu, jesteśmy zachęcani do tego, aby przyjąć postawę czujności, tak aby nie dać się porwać codziennemu wirowi zajęć i trosk, ale wypłynąć na głębię

Prawdą jest, że niechęć wobec Kościoła wygenerowana jest z większą siłą z uwagi na grzechy popełnianie przez ludzi Kościoła, a zwłaszcza grzechy o charakterze seksualnym i brak stosownych na nie reakcji w przeszłości. Ale czy wobec tego należy zdezerterować i przestać głosić Ewangelię?

Dlaczego wśród tych, którzy wzięli szczególną odpowiedzialność za Kościół, można znaleźć ludzi głęboko zdeprawowanych? Na tę wątpliwość w wierze w jakiś sposób odpowiedzi udziela Jezus w dzisiejszej Ewangelii. Kościół musi stale się oczyszczać...

Łzy są przejmującym obrazem smutku Jezusa. Ten, kto kocha, ten zna smak łez. Łzy Jezusa są także prorockim znakiem, który ma wstrząsnąć jego świadkami. Pobudzić do refleksji, skruszyć serce. Ludzka pycha powoduje nieraz zamknięcie serca na dar łaski, na dar obecności. I wtedy Bóg płacze.

Kościół przypomina nam dzisiaj słowa Jezusa i jego przypowieść o tym, że zawsze powinniśmy się modlić i nigdy nie ustawać. Czy potrafimy gorliwie i z wiarą wsłuchiwać się w Jego głos i błagać Go o światło?

Osoby świadome własnych ograniczeń najszybciej odkrywają bliskość Boga. Takimi osobami byli trędowaci z dzisiejszej Ewangelii. Pytanie, co z nami: czy potrafimy odsłonić przed Bogiem to, co najbardziej nas boli i co jest naszą największą słabością?