Jan nie był mięczakiem, nie był chorągiewką na wietrze. Był twardym Bożym zawodnikiem, gwałtownikiem Królestwa Bożego, wysłańcem torującym drogę Chrystusowi. I właśnie Jan Chrzciciel powinien być dla nas inspiracją jako Boży twardziel.

Jezus Chrystus działa na ludzi jak magnes i jest źródłem obfitości. Każde autentyczne spotkanie z Jezusem budzi zachwyt i radość w sercu. Tłumy z dzisiejszej Ewangelii, która otaczają Jezusa, zdają się nawet tracić rachubę czasu.

Kościół jest żywym ciałem Chrystusa. Jest zbudowany na Jego słowie, na Jego woli, która nie przeminie. Nie przeminą sakramenty, nie przeminie Prawda, którą przekazuje. My zaś, szukając zjednoczenia z Chrystusem w Jego Kościele, nie boimy się bolesnego oczyszczenia. Pąki już są na gałęziach, zbliża się lato.

Jezus tłumaczy dziś, że upadek świątyni to wstęp i obraz tego, co stanie się ze świątynią naszego ciała, jeśli nie rozpoznamy czasu naszego nawiedzenia. Nawet najwspanialsze dzieło rąk ludzkich nie przerwa bez Bożej łaski.

Przeżywamy ostatnie dni roku liturgicznego, w których Kościół tradycyjnie proponuje nam czytania dotyczące naszej przyszłości i czasów ostatecznych. Dzisiaj czyni to w związku z pytaniem, jakie postawili Jezusowi saduceusze, nawiązując do historii siedmiu braci.

Kościół pokazuje nam dzisiaj siłę wiary. Wołanie ślepca o łaskę uzdrowienia i proste słowa Jezusa o sprawczej sile modlitwy. Czy potrafimy pokornie i z wiarą prosić?

W języku polskim słowo talent wcale nie oznacza określonej kwoty pieniężnej, jak było to rozumiane w języku greckim, w którym została spisana Ewangelia. Słowo talent po polsku oznacza umiejętności i zdolności danej osoby.

Aktualnie z błyskawicą kojarzy się nam ruch obiecujący wyzwolenie kobiet z „piekła”, przy czym to właśnie rzekome wyzwolenie jest dokładnie drogą do piekła. Kiedy przyjdzie Królestwo Boże i czy powtórnemu przyjściu Jezusa będą towarzyszyć błyskawice?

W dzisiejszej Ewangelii trzykrotnie pojawia się słowo „mamona”. Nie należy ono do wyrażeń często używanych w języku potocznym, choć też nie zostało z niego całkowicie wyparte.

Cnota roztropności oznacza umiejętność właściwego rozeznania celów i środków, które do nich prowadzą. Będę roztropny, jeśli będę postępować uczciwie. Nie potrzebuję mieć dobrych układów z wpływowymi łajdakami, choć jeśli będę mógł któremuś pomóc w nawróceniu, to to zrobię.

Anioł stróż kojarzy nam się z dzieciństwem. Na pobożnych obrazkach jest przedstawiany jako młodzieniec prowadzący dziecko, np. przez mostek. Młodzieniec ma dziewczęce rysy, ale nie chodzi o ideologię gender, tylko o próbę wyrażenia faktu, że aniołowie, istoty duchowe, nie mają płci. Inny typowy wizerunek anioła, to pyzaty chłopiec ze skrzydełkami, który wisi nad dziecięcym łóżkiem.

Wszystko jest marnością. Zostaje nam tylko Bóg. Tylko On. Jeśli śmierć to koniec, to wszystko jest marnością. To prawda. Jeśli jednak za progiem śmierci, jest coś więcej. Jeśli Bóg jest życiem, to kresem narzekania jest nadzieja złożona w Nim. Bez żadnych doczesnych podpórek.

Żaden zawód nie otrzymuje tak pejoratywnego zabarwienia na kartach Ewangelii, jak właśnie celnicy. Pogardzano nimi nie tylko ze względu na wysługiwanie się okupantom, ale także ze względu na chęć nieuczciwego zysku.

Dlaczego jestem chrześcijaninem? Na to pytanie wielu z nas odpowiedziałoby, że jesteśmy chrześcijanami dlatego, że urodziliśmy się w chrześcijańskich rodzinach i w niemowlęctwie nas ochrzczono. I w ustach wielu z nas byłaby to odpowiedź prawdziwa, jednak nie do końca precyzyjna. A na pewno nie byłaby to odpowiedź uniwersalna.

Dzisiejsza Ewangelia przenosi nas do zupełnych początków Kościoła. Jesteśmy świadkami wzruszającego momentu, kiedy to mała wspólnota uczniów nabiera pierwszych rumieńców! Zyskuje swą tożsamość! Chrystus bowiem decyduje się, po krótkim duchowym kursie wstępnym, posłać uczniów do ludzi. Dlatego wyposaża ich w niezwykłe dary: we władzę nad demonami i w dar uzdrawiania.

Nie przypadkiem, w dzisiejsze święto Kościół proponuje wysłuchanie Ewangelii o znalezieniu Pana Jezusa w świątyni. Rodzice zostawili Jezusowi dużą swobodę. Ufają Mu. Ale prawdopodobnie spokojne lata w Nazarecie sprawiły, że Józef i Maryja trochę \"zapomnieli\" kim jest ich Syn. Dlatego potrzebują mocnego znaku, przypomnienia, kim jest powierzone im Dziecko.

Nieraz ludzie, których osądzamy po pozorach, zaskakują nas czymś pięknym – siłą swojej wiary, determinacją w szukaniu Boga, pragnieniem nawrócenia. Pan i nas uczy, by nie sądzić po pozorach, ale patrzeć w serce.

Czy zastanawialiśmy się już kiedyś nad tym, co w naszym zachowaniu może być dla Boga najtrudniejsze do zniesienia? Wsłuchując się w słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii, można sądzić, że czymś wysoce niepokojącym jest dla Niego nasza wolność, a ściślej mówiąc, nasza chwiejność i niekonsekwencja.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus zwraca uwagę słuchaczy na więzi duchowe, jakie powstają przez słuchanie i zachowywanie słowa Bożego. W Ewangelii św. Marka (Mk 3, 34) czytamy, że gdy mówił o Swojej matce i rodzeństwie to spoglądał na siedzących dokoła Niego, a u św. Mateusza czytamy (Mt 12, 49), że mówił te słowa „wyciągnąwszy rękę ku swoim uczniom”.

Nie jest łatwo nosić cudze ciężary. Jednak chrześcijaństwo to nie jest tylko troska o własne zbawienie, ale także trud odpowiedzialności, która łączy się z wymagającą miłością bliźniego.

Pan Jezus był jednym z wielu wędrownych nauczycieli, mających swoją, również wędrowną, szkołę. Wiemy, że Nauczyciel był wyjątkowy i ludzie widzieli to od początku. Ale i Jego uczniowie też odróżniali się od innych. Nie praktykują postu, co budzi zgorszenie faryzeuszów. Tymczasem Pan Jezus usprawiedliwia uczniów, choć nie neguje sensu poszczenia.

Zawsze coś się zostawia i rozumiemy to lepiej niekoniecznie na początku drogi. To bywa strasznie trudne. Ale chodzi o wierność Komuś. A Jego widać wyraźnie tylko z tyłu, czyli wtedy, kiedy się idzie za Nim, naśladuje.

Wizyta Pana Jezusa w rodzinnym Nazarecie szybko przeradza się z wielkiego oczekiwania w wielkie rozczarowanie. Czego właściwie spodziewali się rodacy Mistrza skoro przykłady zaczerpnięte ze Świętej Księgi i historii ludu wybranego wywołały takie rozczarowanie a nawet gniew, skutkujący próbą zabicia Tego, Którego sława sięgała już po całym Izraelu?

Jezus triumfujący, czyniący cudowne znaki, uzdrawiający jest nam zwykle bliższy niż Jezus cierpiący, wyśmiewany, biczowany i opluwany. Pytamy samych siebie, czy rzeczywiście te męki były konieczne? Czy rzeczywiście Bóg nie mógł wybrać innej drogi zbawienia rodzaju ludzkiego?

... diabła nie widziałem, ale codziennie dotykam skutków jego działania.

Dzisiejszy fragment Ewangelii jest unikatowy. Oczywiście, każde w miejsce w Ewangelii jest niezwykłe. Jednak unikatowość dzisiejszego tekstu wynika z tego, że jest to jeden z dwóch tekstów we wszystkich czterech ewangeliach, w których pojawia się słowo „Kościół”, a jedyny, w którym słowo to ma znaczenie uniwersalne. Nie można zatem nie pochylić się nad prawdą o Kościele, która wyłania się z tego miejsca Ewangelii.

Zastanawia nas fakt, że Jezus, który mówił tak często o miłosierdziu i tak łagodnie wszystkich spotykanych traktował, jednocześnie tak ostro wypowiadał się przeciwko religijnym elitom narodu wybranego.

„Będziesz miłował Pana Boga swego…” To przykazanie brzmi jak obietnica.

Czy Bóg może stworzyć kamień, którego potem nie udźwignie? - pytała dwunastoletnia dziewczynka. Uśmiechała się, gdyż czuła, że katecheta nie wybrnie z intelektualnej pułapki. - Tak! Już to uczynił! - szybko odpowiedział młody duszpasterz. - Stworzył ciebie, z twoją wolną wolą. Gdy się uprzesz, nikt nie potrafi cię ruszyć, abyś zmieniła twe zdanie.

Nikt tak nie nauczał jak Chrystus. Jego wystąpienia są arcydziełem retoryki. Jezus nie tylko zadziwia pięknymi i poruszającymi przykładami, ale również zadaje zagadki, podnosi głos, gromi, płacze, żartuje oraz wytyka brak logiki. Wszystko po to, aby wejść w żywy kontakt ze słuchaczem i sprowokować go do myślenia.