Historia biblijnego Hioba do dziś budzi współczucie, litość a nawet oskarżenia o spisek Boga z biesem. Wszak ofiarą owego sporu staje się niewinny człowiek, który traci w ciągu kliku godzin wszystko, na co pracował przez całe życie.

Szabat był dla Izraelitów znakiem przymierza. Przypominał porządek świata, jaki Bóg ustanowił zaraz po stworzeniu. Wszak sam Stwórca sześć dni pracował a siódmego odpoczął. Co więcej, zawierając przymierze na Synaju lud wybrany zobowiązał się do przestrzegania szabatu, kładąc tym samym swój podpis i pieczęć pod Prawem zapisanym na kamiennych tablicach. Jak więc można by zlekceważyć owo przykazanie?

Od dzieciństwa każdy z nas buduje swój duchowy dom. Zwykle pomagają nam rodzice, Kościół, szkoła i wiele innych osób i instytucji. W miarę jak dorastamy, podejmujemy coraz bardzie osobiste wybory i przyczyniamy się do jego wzmocnienia albo osłabienia. Różne są też nasze reakcje, gdy rzeka wzbiera i uderza w naszą budowlę.

Scena powołania Natanaela czyli Bartłomieja na apostoła nie tylko odsłania nam charakter i niepokoje serca apostoła, ale ukazuje kolejne przymioty boskie Mistrza z Nazaretu. To właśnie wiedza o przeszłości Bartłomieja przekonuje go, że jednak jest „coś – ktoś” z Nazaretu, Kto nie tylko waty jest jego uwagi, ale kto zna najskrytsze tajemnice jego serca.

▪️ ▪️ ▪️

W Biblii często pojawia się schemat dwóch dróg. Do wyboru jest dobro albo zło, prawda albo fałsz, życie albo śmierć.

Faryzeusze nie potrzebowali Jezusa: „zbawiały” ich dziesięciny z mięty, kopru i kminku: „odkupywali” nimi swą obłudę, fałsz, hipokryzję. W dzisiejszej Ewangelii usłyszeli więc słowa, które, gdybyśmy ich przed chwilą nie przeczytali, trudno by nam było uwierzyć, że wyszły z ust Jezusa.

Dzisiejszy fragment Ewangelii jest unikatowy. Oczywiście, każde w miejsce w Ewangelii jest niezwykłe. Jednak unikatowość dzisiejszego tekstu wynika z tego, że jest to jeden z dwóch tekstów we wszystkich czterech ewangeliach, w których pojawia się słowo „Kościół”, a jedyny, w którym słowo to ma znaczenie uniwersalne. Nie można zatem nie pochylić się nad prawdą o Kościele, która wyłania się z tego miejsca Ewangelii.

Zastanawia nas fakt, że Jezus, który mówił tak często o miłosierdziu i tak łagodnie wszystkich spotykanych traktował, jednocześnie tak ostro wypowiadał się przeciwko religijnym elitom narodu wybranego.

„Będziesz miłował Pana Boga swego…” To przykazanie brzmi jak obietnica.

Czy Bóg może stworzyć kamień, którego potem nie udźwignie? - pytała dwunastoletnia dziewczynka. Uśmiechała się, gdyż czuła, że katecheta nie wybrnie z intelektualnej pułapki. - Tak! Już to uczynił! - szybko odpowiedział młody duszpasterz. - Stworzył ciebie, z twoją wolną wolą. Gdy się uprzesz, nikt nie potrafi cię ruszyć, abyś zmieniła twe zdanie.

Nikt tak nie nauczał jak Chrystus. Jego wystąpienia są arcydziełem retoryki. Jezus nie tylko zadziwia pięknymi i poruszającymi przykładami, ale również zadaje zagadki, podnosi głos, gromi, płacze, żartuje oraz wytyka brak logiki. Wszystko po to, aby wejść w żywy kontakt ze słuchaczem i sprowokować go do myślenia.

My ludzie mimo wszystko lubimy prowadzić uporządkowane życie. Nawet, jeśli przeżywamy w nim żałobę, ma ona określony, uporządkowany charakter.

„Herod bowiem czuł lęk przed Janem, widząc, że jest mężem prawym i świętym, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a jednak chętnie go słuchał” (Mk 6,20). To trochę zaskakujące słowa; wydawałoby się, że Herod, władca absolutny, nikogo się nie bał, a okazuje się, że nikomu nie zagrażający prorok powodował u niego lęk i niepokój.

Zastanawia nas fakt, że Jezus, który mówił tak często o miłosierdziu i tak łagodnie wszystkich spotykanych traktował, jednocześnie tak ostro wypowiadał się przeciwko religijnym elitom narodu wybranego.

Pismo Święte wiele razy gani bogatych, zaś Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii przestrzega, że "łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego". Słowa te mogą wywoływać niepokój: czy zamożność jest czymś złym? Czy bogaty może się zbawić?

W uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny wsłuchujemy się w Ewangelię opowiadającą nam o spotkaniu Maryi z Elżbietą. Tekst kieruje naszą myśl do zwykłych wydawałoby się wydarzeń z naszego codziennego życia, w których jednak dostrzegamy w sposób wyraźny elementy związane z naszym duchowym szlakiem, a przede wszystkim z obecnością Boga.

Wydarzyło się na lotnisku w Astanie. Czekanie na samolot się wydłużyło. Polski biskup znający biegle język rosyjski podejmuje rozmowę z sympatycznym staruszkiem. Rozmowa szybko schodzi na religię. Rozmówca mówi o Allahu i o jego wielkości. W pewnym momencie wskazując na biskupi krzyż zadaje pytanie, pewno retoryczne: - kto to jest ten człowiek wiszący na krzyżu?

Wsłuchajmy się uważnie w dzisiejszą Ewangelię, ponieważ dotyczy, a wręcz dotyka ona naszej codzienności. Mówi mianowicie o obowiązku upominania bliźnich, gdy wybierają zło. To bardzo trudny problem. Niektórzy już się poddali. Dla świętego spokoju. A jednak poddanie się wygląda na wyjście najgorsze, bo spada ono ciężarem współwiny na nasze sumienie. Jak upominać skutecznie? Czy to w ogóle jest możliwe?

Postępujemy często podobnie jak faryzeusze. Zaczynamy wszystko od końca, a trzeba zacząć od początku. Wtedy wszystko układa się w sensowną całość.

Jakże bardzo różni się perspektywa doczesnego życia i wieczności. Wie o tym tylko ten, kto zasmakował rozkoszy wiary. Patrząc na ofiarę z życia męczenników widać, że byli to ludzie, którzy potrafili patrzeć dużo dalej, niż sięga wzrok przeciętnego śmiertelnika. Patrzyli bowiem na wieczność.

Wielkie jest cierpienie dziecka, także dorosłego, które widząc rozwijającą się chorobę swoich rodziców i ich cierpienie, nie jest w stanie im pomóc. Jeszcze większy jest jednak ból rodziców, którzy mają chore dziecko; jeżdżą z nim od szpitala do szpitala, próbują różnych metod leczniczych, a jednak ich ukochana pociecha jest wciąż ciężko chora. A przecież wiązali z nią tak wielkie nadzieje…

Pan Jezus dopiero co zapowiedział uczniom swoją mękę, a oni o tym, który z nich jest największy. Jakby ciągle do nich nie docierało. Zanim więc zacznie im tłumaczyć, kolejny raz, słowami, ucieka się do przedstawienia, obrazu: przywołuje do siebie dziecko i stawia je pośrodku nich.

Dzisiejsza Ewangelia odsłania dwa oblicza wiary Piotra, a wraz z nim, wiary każdego chrześcijanina. Najpierw widzimy wielką wiarę Piotra. To ona pozwoliła sformułować mu niezwykłą prośbę: „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie”.

Postawa Chrystusa zaskakuje. Dlaczego tym razem Jezus nie kwapi się do pomocy zrozpaczonej matce, choć jeszcze niedawno uzdrawiał i pocieszał bez ograniczeń dziesiątki osób? Dlaczego nie wzrusza Go cierpienie znękanej przez ataki złego ducha jej córeczki?

„Ewangeliczną scenę przemienienia Chrystusa, w której trzej apostołowie, Piotr, Jakub i Jan, zdają się jakby porwani pięknem Odkupiciela, - pisał św. Jan Paweł II - można przyjąć za ikonę chrześcijańskiej kontemplacji.

Pismo Święte inspirowało zawsze artystów, a największe dzieła ludzkiego geniuszu nawiązywały do tematów biblijnych, by przypomnieć tylko Sąd Ostateczny i Pietę Michała Anioła, czy Ostatnią Wieczerzę< Leonarda da Vinci.

Czy tak chcesz?

Czyż nie lubimy, gdy ktoś artykułuje głośno nasze nadzieje, wyraża nasze poglądy, upomina się o to, co dla nas wydaje się ważne? Gdy słyszymy od kogoś to, co chcemy usłyszeć, jakże często usypia się nasza czujność.

Dzieci jedzą oczami. Dojrzały człowiek ustami. Natomiast starsze osoby „jedzą głową”: odróżniają co im może zaszkodzić, a co nie. Jednak wszyscy „jemy sercem”, bo smakuje nam to, co przypomina rodzinny dom.

Według tradycji cud rozmnożenia chleba dokonał się w miejscowości Tabgha na północno-zachodnim wybrzeżu Jeziora Galilejskiego. W tym ewangelicznym wydarzeniu to, co ludzkie spotkało się z mocą Bożą.

Herod uważnie śledził nauczanie i działalność św. Jana Chrzciciela, a jego wysłannicy dokładnie informowali go o poszczególnych słowach i gestach człowieka, którego lud miał za proroka.

„Skąd u Niego ta mądrość i cuda? Czyż nie jest On synem cieśli?”. Mieszkańcy Nazaretu nie mają kłopotów ani ze wzrokiem, ani ze słuchem. Dostrzegają nawet mądrość Jezusa i Jego cuda. A jednak wątpią. Dlaczego?

W polskim tłumaczeniu dzisiejszej Ewangelii pojawia się słowo „chwast”, czyli jakaś tam niepożądana w uprawach roślina. W tekście oryginalnym występuje natomiast zizania, którą większość badaczy roślin biblijnych utożsamia z „życicą roczną” (lolium temulentum), szczególnie „przebiegłym” zielskiem, którego korzenie zrastają się tak ściśle z korzeniami pszenicy, że nie można ich wyrwać osobno.

Pycha jest zarzewiem wielu grzechów. Potrafi wkraść się tam, gdzie wydawałoby się, że cnota nie pozostawia nawet szczeliny niedoskonałości. Zakrada się i odwraca naszą uwagę nawet w chwilach, kiedy cieszymy się trwaniem przy Jezusie i kroczeniem drogą Jego przykazań. Zakorzenia się w nas i sprawia, że butwieje nasze dobro, ziębnie serce i upada dzieło, które z Bożą pomocą budowaliśmy niejednokrotnie całym naszym życiem.

Są dwa trudne pytania i niełatwe na nie odpowiedzi. Co powinno przynieść nasze życie, by uznać je za spełnione oraz jak wydać ten dobry owoc? Może przyjąć strategię małych celów? Jeśli Bóg błogosławi w drobnych sprawach łatwiej mieć pewność, że idziemy dobrą drogą do zbawienia.

To nie jest tak, że trzeba wybierać między wspólnotą religijną i rodziną. Można mieć rodzinę a uciekać od obowiązków wobec niej. Ucieczka w życie wspólnotowe też jest ucieczką, jeśli cierpią na tym nasi bliscy. Mój trud i staranie to wypełnić dobrze i pogodzić obowiązki stanu, obowiązki religijne i obowiązki zawodowe. Boże błogosław na każdy mój dzień!

Nie wołam o znaki, bo bez wiary ich nie dostrzegę. Wołam o moc i siłę wytrwania w wierze. Wiem, że już raz na zawsze zostałem oznaczony przy chrzcie i wybrany, by iść drogą nawrócenia. Dziś myślę też o tym, żeby Twoją Nowinę zanieść innym. Może moje słowo i czyn będą dla nich znakiem?

Jeśli idę trudną drogą i nieznanym szlakiem, to potrzebuję przewodnika. Aby prowadzić musi czasem wydawać kategoryczne polecenia surowym głosem, abym nie odpadł. Czy jestem wtedy jego sługą i mu podlegam? Jezu, to wspaniałe oprzeć się na Tobie! Nie muszę uczyć się wszystkiego na swoich błędach.

Gdy mówią mi, że wiara to nie wszystko, to zaraz myślę sobie, że wszystko bez wiary to nic. I nie chodzi o to, aby 'nic nie mieć', wszystko rzucić, zacząć 'inne' życie czy zostawić wszystko za sobą. To by było zbyt łatwe. Dla mnie ważne jest, aby znać proporcje i priorytety. Bo gdy mam wiarę, to mam wszystko, co potrzeba.

Dlaczego popełniam te same grzechy? Teraz widzę to jaśniej. Przyzwoliłem, by "nieprzyjaciel nasiał chwastu i odszedł". Stąd tyle we mnie strachu, fałszu i niepewności? Jezu, pomóż mi dotrzeć do źródła problemu, do jego korzeni. Daj mi siłę stanąć w prawdzie o sobie i rozdzielić dobre od złego.

Tego, że cisza będzie straszna nie spodziewałem się. Nie będzie burzy, grzmotów, Twego sądu nic nie zapowie? Teraz rozumiem. Mam żyć tak jakby mój każdy dzień miał być tym ostatnim. Wtedy będę żył pełnią życia?

Naprawdę mocna to i życiowa lekcja, Jezu. Nie wystarczy słuchać - trzeba jeszcze zrozumieć. Nie wystarczy posłuchać 'od czasu do czasu', nie wystarczy zapoznać się ze Słowem i wrócić do swoich spraw. Trzeba decyzji i pracy, by pogłębiać relację z Tobą i iść za Twoim głosem. Tego chcę! Wtedy moje życie przyniesie owoc.

Dzisiaj wspominamy w kalendarzu świętą kucharkę – Martę. To jedna z bardziej ukochanych świętych, choć w Ewangeliach nie ma najlepszej opinii ...

To jedna z najbardziej malowniczych scen Ewangelii. Bóg stoi obok mnie a ja Go nie widzę. Mówi do mnie, słyszę Go, ale nie poznaję, że to Jego głos i nie rozumiem co do mnie mówi. Jezusie, zawołaj mnie po imieniu!

Złożyć ofiarę, przyjść do kościoła, dopełnić litery prawa. Jakże byłoby to proste! Przyjąć Boga w życiu, stać się dla Niego świątynią - to jest wyzwanie i to jest zadanie. Czy podołam? Czy wytrwam? Czy będę Cię godzien? Wybierz mnie, o Panie! Usłysz mnie!

Wiara to nie jest wybór. To decyzja. Wielokroć to sobie powtarzam, gdy schodzę z Twojej drogi, Panie. To się zdarza, ale wiem którędy iść, bym się nie zawiódł. Prostą drogą, bo własnie taka jest Boża droga - bez fałszu i bez kompromisów. Czy proste może być trudne?

Szukam znaków, szukam w Słowie, szukam w ludziach. Zastanawiam się czy jestem czujny i uważny, bo tylko wtedy dostrzec mogę Boski pierwiastek w swoim życiu. Wiem, że Bóg chce kierować moim życiem, ale mogę udawać, że tego nie widzę. Dlatego wtedy zasłużę na większe potępienie niż ten, który Boga nie poznał wcale.

Ileż to razy miałem trudność z oceną tego co jest dobre a co złe. Co jest prawdą a co fałszem. Zawsze to było trudne, bo tak działa Zły: przychodzi pod postacią dobra. To, co szkodzi człowiekowi 'sprzedaje' jako wielką przygodę, realizację marzeń bez oglądania się na konsekwencje. I tu potrzeba Jezusa i Jego światła. Zadziała jak miecz, który rozdzieli dobre i złe.

Ileż to razy wszystko było od początku dla mnie jasne, by zakończyć się dokładnie nie tak, jak się spodziewałem. Robiłem wszystko, co potrzeba i jak potrzeba, ale brakowało pokory, o którą woła dziś Jezus? Refleksji i powierzenia spraw Temu, który wie jak wywieść Dobro z każdej sprawy. Prosta pokora na ogół wystarcza, by dotrzeć do celu.

Czynimy dobrze, ponosimy wyrzeczenia, coraz częściej tracimy szanse w życiu, bo wierzymy. Miewamy wątpliwości. Inni w podobnej sytuacji najpierw pytają: "Co ja z tego będę miał"? Zachowasz duszę, człowieczeństwo, będziesz szczęśliwy. Ale czy taka odpowiedź ma dziś jakąś wartość? Komentarz do Ewangelii, Mt 19, 27-29.

Gdybym miał powiedzieć od czego dziś zależy czy Słowo Boga przyniesie owoc w czyimś życiu to wskazałbym sumienie. To ono pozwala na odróżnianie dobra od zła. Czyste sumienie nie podlega głosowaniu przez większość i nie zależy od ocen innych ludzi. Czyste sumienie - o to toczy się walka. Komentarz do Ewangelii, Mt 13, 1-23.

Ewangelizacja to ogromnie odpowiedzialne zadanie. Trzeba uważać co, jako chrześcijanie, robimy z Dobrą Nowiną. Dlaczego nie jesteśmy wiarygodni? Zamiast słów i gestów wystarczy czasem poświadczenie nauki Jezusa swoją postawą. Komentarz do Ewangelii, Mt 10, 7-15.

Zostaliśmy stworzeni na wzór i podobieństwo Boga. Mamy wszystko, co potrzeba, by stanąć do walki ze złem. Dlatego Jezus przywołuje nas do służby. Człowiek nadal potrzebuje dobrego pasterza i nadziei, że nie został porzucony. Komentarz do Ewangelii, Mt 9, 32-38.

Prawda Boża objawiana jest ludziom, których serca są proste i ufne, jak serca dzieci, bezgranicznie ufających swoim rodzicom. To pycha, która sprawia, że człowiek stawia się 'ponad' zamyka nam oczy. Tylko czy na pewno sami potrafimy poradzić sobie choćby tylko z sobą samym? Komentarz do Ewangelii.

"Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie." Komentarz do ewangelii, Mt 10, 1-7.

Prostota to nie jest to samo, co upraszczanie. Tu chodzi o wydobycie na pierwszy plan tego, co najważniejsze i skupienie się na tym w szumie życia codziennego. Kiedy wraca naturalność i dziecięca iskra w patrzeniu na świat, gdy widzisz detale i szczegóły. To spokój, że jesteśmy tam, gdzie trzeba, że czynimy to, co trzeba.

Na czym polegać powinna nasza wiara? Na tym by poznać i ogarnąć rozumem Boga, który z natury jest nieodgadniony? Czy na zbudowaniu ufnej z Nim relacji i otwarcie się na Jego działanie? Dotknięcie Jezusowego płaszcza symbolizuje tę prostą wiarę w sprawczość Boga. Komentarz do Ewangelii, Mt 9, 18-26.

Niewierny Tomasz został naznaczony tym określeniem swojej osoby. A on tylko Go szukał - na miarę swoich możliwości. Nie dowierzał opowieściom. Nie nam oceniać, jakie drogi prowadzą do Boga. Żywa relacja bywa pełna niepewności. Ważne, aby dotknąć rany. Komentarz do Ewangelii, J 20, 24-29.

W następstwie postu odczuwamy głód. Gdy go zaznać, to szybko okaże się, że jest naszą siłą - bo głód jest nienasycony i cierpliwy, potrafi czekać. Post nie jest umartwieniem. To przywilej silnych Bogiem. Komentarz do Ewangelii, Mt 9, 14-17.

We współczesnym świecie toczy się walka o wyrugowanie religii z życia społecznego. Ale musimy zachować siłę i odwagę stawania w wierze, bo od nas, chrześcijan, zależy czy świat pozna Dobrą Nowinę. A co najważniejsze, to dobro ma większą siłę niż zło - mimo wszystko. Komentarz do Ewangelii, Mt 10, 16-23.

Odpuszczenie grzechów, czyli co? Współczesny człowiek przecież nie grzeszy tylko dokonuje 'autonomicznych wyborów'. Chce sam decydować o sobie nawet nie rozeznając sytuacji i konsekwencji wyborów. Tymczasem Jezus mówi, że zacząć od nowa to znaczy zacząć od sfery ducha. Komentarz do Ewangelii, Mt 9, 1-8.

Jeśli zagłuszysz sumienie nie odróżnisz dobra od zła. Zło, także we wspólnocie, musi być nazwane. Dopiero wtedy spotkanie Jezusa może odmienić sytuację. Komentarz do Ewangelii, Mt 8, 23-27.

Jezus przyszedł do nas w ludzkiej powłoce. To Bóg, który się wciela w niedoskonałość człowieka, by być jak najbliżej nas. Więc nie mów, że nie możesz Go poznać i zrozumieć. Komentarz do Ewangelii, Mt 16,13-19.

"Jak niewierny Tomasz, Twych nie szukam ran, lecz wyznaję z wiarą, żeś mój Bóg i Pan. Pomóż wierze mojej, Jezu łaską swą, Ożyw mą nadzieję, rozpal miłość mą." Komentarz do Ewangelii.

Bóg nie brzydzi się człowiekiem, dotyka go z czułą, miłosierną miłością, która znosi dystans, pokonuje uprzedzenia, oczyszcza i leczy. Komentarz do Ewangelii.

Jan było mu na imię, czyli „Bóg jest dobrotliwy”, „Bóg jest łaskawy”. Wszyscy się wtedy zdziwili a był iskrą, która rozpaliła ogień zbawienia. Rozmawiaj o Bogu - to ważne, bo słowa mogą opisać to, co nieopisane. Dziś Uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela.

Jezus przypomina dziś, że 'życie na skróty' i łatwe życiowe wybory zbyt często stają się pułapką na człowieka. ale my często boimy się trudności. Bo nie mamy wiary? Wiary, której potrzeba, aby drogę znaleźć i nią wiernie podążać. Komentarz do Ewangelii, Mt 7, 6. 12-14.

Tyle o sobie wiemy na ile nas sprawdzono. Dlatego ostrożność w sądach jest ważna. Zamiast osądzać innych, lepiej szczerze odpowiedzieć sobie na pytanie czy w podobnych okolicznościach nie postąpilibyśmy tak samo. Komentarz do Ewangelii, Mt 7, 1-5.

Nie bójcie się ludzi! Jezus pragnie, by prawda o zbawieniu, którą On przynosi, rozszerzała się po całym świecie. Mamy od Boga wszystko, co potrzeba, by dać świadectwo o Nim w każdych warunkach. Komentarz do Ewangelii, Mt 10, 26-33.

Bóg pragnie, aby każdy ojciec w rodzinie był do Niego podobny. Pragnie, aby wszyscy ojcowie byli dla rodziny oparciem w trudach codziennego życia. Pragnie takich ojców, na których zawsze można liczyć, na których można polegać, że wiernie w swojej osobie ukazywać będą ludzkie oblicze Boga Ojca.

Jak iść przez życie? Wybuduj przystań - na skale, abyś miał gdzie wracać. Ale, co to znaczy budować na skale? Komentarz do Ewangelii.

Z pewnością zdarzyło się nam w życiu zagubić Jezusa. Co odczuwaliśmy w naszym sercu? A może teraz przeżywamy jakiś szczególnie trudny moment w określonej dziedzinie życia, z którą nie możemy sobie poradzić. Oto sposobna chwila, aby rozpocząć poszukiwanie Jezusa z Maryją jako przewodniczką.

"Modląc się, nie bądźcie gadatliwi jak poganie." Czasem wystarczy wołać „Ojcze nasz”, by odkryć wspólnotę z Bogiem. Mt 6, 7-15.

Codziennie powinniśmy się modlić o pokorę. Wtedy wydarzy się cud. Komentarz do Ewangelii, Mt 6, 1-6. 16-18.

Zanim więc odstąpisz płaszcz temu, kto chce zabrać tę szatę, powinieneś najpierw zastanowić się czy będziesz miał czym, w nocy, swoje dzieci przykryć. Komentarz do Ewangelii, Mt 5, 43-48.

Ile w naszej modlitwie jest dziękczynienia, a ile handlu na kolanach? Czy na modlitwie słucham Boga, czy tylko zabiegam o Jego przychylność? Komentarz do Ewangelii, Mt 5, 38-42.

„To się musi rozpaść” – powiedział mi, pokazując w jednej z gazet zdjęcie grupy biskupów. „Co się musi rozpaść?” – zapytałem, udając, że nie rozumiem słów rozmówcy. „Hierarchiczny Kościół”. Komentarz do Ewangelii, Mt 9, 36-38; 10, 1-8.

Jeśli pragnienie będzie łączyć się ze szczerym spojrzeniem na siebie i na otaczający nas świat, jeśli nasza mowa będzie: tak, tak; nie, nie, możemy być spokojni, że bez zuchwałego przysięgania, zawierzamy nasze pragnienia Komuś, kto wszystko może. Komentarz do Ewangelii, Mt 5, 33-37.

Bóg nas potrzebuje. Dlatego nigdy z nas nie rezygnuje. Szuka i przychodzi nawet w miejscach naszej ucieczki. Komentarz biblijny, 1 Krl 19, 9a. 11-16.

Kościół żyje dzięki Eucharystii. Komentarz do Ewangelii, J 6, 51-58.

Jezus wypełnia i dopełnia. Stawia nad wszystkim duży kwantyfikator, który porządkuje życie. A spodziewaliście się, że Jezus dokona rewolucji? Że zaneguje obowiązujące prawa i dobrze nam znane przykazania? Komentarz do Ewangelii, Mt 5, 17-19.

Według Jezusa wystarczy stać się Jego uczniem, aby być solą ziemi. Jesteście uczniami – to jesteście solą! Gdy trzeba, zwalczasz zło, masz siłę, by chronić wartości, ale najważniejsze możesz własnemu życiu i życiu innych nadać smak. Komentarz do Ewangelii, Mt 5, 13-16.

Złóż nadzieję w Panu a posiądziesz pełnię szczęścia! Jezus, zwłaszcza w kazaniu na górze, mówi wprost o konieczności zaufania Bogu. We wszystkim. Komentarz do Ewangelii, Mt 5, 1-12.

Rozmyślanie nad tym kim i jaki jest Bóg nie jest teoretyczną łamigłówką dla teologów i zadaniem oderwanym od ludzkich problemów. Określa podstawowe wybory w życiu osobistym, zawodowym, społecznym i politycznym. Z odpowiedzi na pytanie „jaki jest Bóg?” rodzi się odpowiedź na pytanie „jak żyć?”. Komentarz do niedzielnej Ewangelii, J 3, 16-18.

W czasie, kiedy Floryda szykuje się na przyjęcie huraganu, zamyślamy się nad świętością - bo okazuje się, że są tacy, którzy przypisują ją tylko Bogu samemu i… już.

Jana Chrzciciela czcimy nie tylko dwa razy w roku.

Św. Monika i św. Augustyn to nierozłączny tandem, choć może nie przez wszystkich kojarzony.

Czy Maryja jest nam potrzebna do zbawienia?

Tuż obok Wieży Dawidowej stoi w Litanii Loretańskiej Wieża z Kości Słoniowej. Może jej też się nieco uważniej przyjrzyjmy?

Kiedy śpiewamy „Wieżo Dawidowa“ wiemy, że nie chodzi o Zino Davidoffa, urodzonego w Kijowie a osiadłego w Szwajcarii twórcę luksusowej marki. A... o co w takim razie chodzi?

Kto nie był zakochany nigdy nie zrozumie śpiewania Godzinek o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny.

W Godzinkach pojawia się wśród przepięknych i niezwykle głębokich określeń Maryi również „runo Gedeona“.

Nie od dziś wiadomo, że historia się jest nauczycielką życia. Kto wie, czy nie najbardziej dlatego, że lubi się powtarzać.

Raz Jezus mówi, że przynosi pokój, a raz, że niepokój. Jak to zrozumieć i jak pogodzić? Przecież to sprzeczne wypowiedzi...

„Pan podtrzymuje całe moje życie…“ (Psalm 25). Te słowa nabierają szczególnego znaczenia w szpitalu.

Na szczęście coraz więcej ludzi rozumie, jak bezpodstawne i bezsensowne było żądanie, żeby Kościół zamknął się w zakrystii.

Przy okazji Wniebowzięcia można powiedzieć naprawdę dużo. Ale można też tylko trochę, ale wyraźnie.

Każdy święty, nawet najbardziej „niedzisiejszy“, w końcu okazuje się najbardziej dzisiejszy.

Znów przypomina nam Jezus o tym, że mamy stać się dziećmi.

Myślę, że my wierzący, wszyscy szukamy ciągle jakiegoś modelu świętości, choć nazywamy to szukaniem sposobu na życie.

Kolejny "pozornie niepozorny" element mszy świętej. Zwróćmy uwagę, co się w tym czasie dokonuje...

Trudno chyba tę Patronkę Europy zestawić z innymi, na przykład świętym Benedyktem. Jeszcze trudniej w dwie minuty coś o niej konkretnego powiedzieć.

Wiele można o Dominiku powiedzieć dobrego, ale najbardziej go lubię z jednego, bardzo konkretnego powodu...

Jak to jest z tą ekologiczną miłością do świata i byciem „koroną stworzenia“?

Zniechęcenie, demon południa, acedia - różne oblicza może mieć kryzys w duchowym życiu człowieka.

Przyzwyczaiłem się...

Jak trudno bogatemu wejść do Królestwa... Ale biednemu nieraz jeszcze trudniej! Od czego to zależy?

Od wielu stron podchodzimy do tematu modlitwy. Może więc jeszcze jedno przypomnienie, jeszcze jedna powtórka nie zaszkodzi...

A co, kiedy sam ksiądz, czy cały Kościół jest grzeszny?

Czy Kościół powinien się wtrącać...? Odpowiem króciutko: tak! We wszystko! Bo tak chciał Jezus.

Zganiona Marta? Tak ją zapamiętamy? Mam nadzieję, że nie całkiem, a przynajmniej nie tylko - w końcu to przecież święta Marta! Pierwsza liga!

Ktoś się zamyślił, że raz mówimy, że dziećmi, a raz, że przybranymi… To jak w końcu jest?

Ująć w jedno kazanie zagadnienie modlitwy, to tak, jak spakować się do kosmetyczki w podróż dookoła świata.

Nawet, jeśli dziadkowie, ciocie i wujkowie, a nawet rodzice mają coraz mniejszy wpływ na dzieci, trzeba ten wpływ po prostu próbować wywierać.

Błogosławieństwo, czy poświęcenie, czy może konsekracja? A jaka to różnica?

Ten „Syn Gromu“, chcący od razu ukarać całe miasto Samarytan piorunem, ten śpioch z Ogrójca...

Tak, wierzę. Doświadczam czasem jego działania. Ale wiem też, że "Syn Boży ukazał się po to, by zniszczyć dzieła diabła" (1J 3,8).

Mniej więcej na połowę ubiegłego wieku (z dużym przybliżeniem) przypada działalność kilku arcyciekawych chrześcijańskich pisarzy.

Każdy święty jest na swój sposób niezwykły, ale ta, która pierwsza dowiedziała się o Zmartwychwstaniu, by opowiedzieć choćby Apostołom, jest chyba najbardziej niezwykła.

Niby prosta, a trudna jest dzisiejsza perykopa ewangeliczna. Można ją na wiele sposobów interpretować, a przecież "potrzeba mało, albo tylko jednego"...

W tych dniach w pierwszym czytaniu słyszymy fascynującą opowieść o tym, jak zrodziła się Pascha.

Jak to jest z tym jarzmem, które nakłada na nas Jezus? Czy jarzmo może być „słodkie“?

Imię Boga Izraelici uważali za tak święte, że nie wolno było go wymawiać. Mimo, że On sam przedstawił się po Imieniu. Imię zatem w jakiś sposób określa byt...

Właściwie tak na kanwie cenzusu rozmawiamy o postępie, używaniu i wstrzemięźliwości, czyli czynieniu sobie Ziemi poddaną...

Najprostszy gest podzielenia się czymś „swoim“ okazuje się często dla kogoś ogromną radością.

Niebo opisywane bywa również jako uczta. Czy to jest tylko przenośnia, czy coś z tej obietnicy zadzieje się naprawdę?

Przepiękną mądrość i pokój serca w obliczu śmierci pokazują nam w tych dniach czytania; odchodzenie patriarchów biblijnych jest niezwykle pouczające.

W normalnych warunkach życie samo troszczy się o siebie, samo się rozwija. Ale... w normalnych warunkach.

Reguła świętego Benedykta mimo upływu kilkunastu wieków nie straciła ani odrobiny swojej świeżości i mądrości.

Jakub podstępnie wykradł błogosławieństwo swego ojca, Izaaka, a ten zewnętrzny gest, nawet mimo nieco innych intencji, jednak „zadziałał“. Jaka moc się w nim kryje!

Kilka słów z ust sióstr, które są siostrami nie tylko w zakonie, ale również prywatnie.

...ale jeszcze bardziej trzeba je spełniać. Po to są.

Okrutny Bóg zażądał od Abrahama ofiary z jego syna. Czy na pewno dokładnie tak było?

„Pan mój i Bóg mój“ - to jemu zawdzięczamy jedną z najkrótszych i najpiękniejszych modlitw. A uparcie nazywamy go Niedowiarkiem...

Dopóki żyjemy, prawie na nic nie jest za późno, choć oczywiście można nawet i z tym stanowiskiem dyskutować.

Bo niby wiemy o co chodzi, ale często nie wiemy. Zatem kilka niedzielnych rozważań poświęcimy na - według Jezusa - zapowiedź uczty niebieskiej.

Prosty rybak i uczony, a jak się do dziś uzupełniają! Obaj, właśnie tacy, byli i są w Kościele potrzebni. To dwa aspekty tej samej rzeczywistości.

Już Stary Testament, a konkretnie Księga Powtórzonego Prawa, podpowiada jak odpowiedzieć miłością na Bożą miłość. Czyli… jak?

Jezus wyraźnie w czwartkowej Ewangelii mówi co myśli o naszym powtarzaniu „Panie, Panie…“, nie zakazując oczywiście samego zwrotu, czy samej modlitwy.

Każdy ksiądz obejmując jakiekolwiek stanowisko w parafii otrzymuje delegację do pewnych rzeczy. Może warto te zadania (obowiązki i prawa) przypomnieć?

"Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki mnie ukrył. Uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swoim kołczanie." Czy to nie piękne?

Zmierzamy wszyscy w jednym kierunku. Co z tego wynika?

Jest niedaleko, w zasięgu ręki, choć ukryty. Jak go znaleźć?

Kościół jako organizacja również widzialna, mimo, że tak niedoskonała, został założony przez Chrystusa.

To, czy lubimy procesje, czy nie, zależy chyba w prostej linii od tego, w jakim stopniu je rozumiemy.

Litania dla niektórych może być zaledwie klepaniem pacierza. Ale dla innych to rozmowa pełna miłości i niezwykłej głębi.

„Poza Kościołem nie ma zbawienia” - to może trochę przerażać, ale nie wtedy, kiedy się wie. A przynajmniej dobrze chce...

Chodzi o to, że czasem zabieramy się za cerowanie czyjejś koszuli, a nie widzimy swojskich dziur, a przecież dziury własnej koszuli też bliższe ciału...

Można się przymierzać do tajemnicy Trójcy Świętej, ale boję się, że podobnie mucha mogłaby chcieć obejrzeć Ermitaż. Albo nawet niepodobnie...

Mówimy, że sakramenty są widzialnymi znakami, a właściwie symbolami niewidzialnej Bożej łaski.

Na całym świecie ludzie, sąsiedzi na przykład, jakoś sobie pomagają, ale w Ameryce nauczyłem się, że to właściwie obowiązek, a nie wielkie poświęcenie.

Skoro już wiemy jak się spowiadać, księża również zostali pouczeni, to teraz powiedzmy sobie kilka słów o tym, jak się nie spowiadać.

Zapewne wielu z nas potrafi je wyrecytować bez zająknięcia.

To temat, który trudno chyba zbyć kilkuminutowym komentarzem.

Między darem a owocem jest istotna różnica. Może warto prosić o jedno i drugie?

Dzisiaj przypada (dowolne wprawdzie, ale jednak) wspomnienie św. Jadwigi, królowej. Jak być świętym, kiedy się jest królem, a jak kiedy się jest nauczycielem, kierowcą, czy… prezydentem?

Dlaczego o mango? Bo też mówi, że Bóg nas kocha.

Jeśli to czytasz, to prawdopodobnie powinieneś/powinnaś być! A jesteś? Tak na co dzień?

O tych ważnych sprawach opowiada doświadczony duszpasterz polonijny, teraz prowadzący do nieba Polaków w południowej części Florydy.

Ni stąd, ni zowąd wpadł mi w oko psalm 19, a konkretnie jeden niezwykle energetyczny werset. Chyba go potrzebowałem jako impulsu. Chyba... wielu z nas go potrzebuje...

"Czemu wpatrujecie się w niebo?” Słyszymy to pytanie w początku Dziejów Apostolskich, czytanym w dzień Wniebowstąpienia, obchodzony w Ameryce w niedzielę.

Jeszcze kilku szczegółom przyjrzyjmy się uważnie, żeby z wagi i powagi zagadnienia tłumaczenia zdać sobie dobrze sprawę.

Jeden z respondentów wspomniał o swojej rozterce dotyczącej wczesnego dzieciństwa Jezusa. Trochę nie po drodze, ale odpowiedzmy na bieżąco.

Wciąż zmagamy się z Bosko-ludzkim wymiarem Pisma świętego. Jak odróżnić jeden od drugiego i wyłowić to, co najważniejsze?

Dzisiaj mały skok w bok, trochę dla złagodzenia tych naszych „paranaukowych analiz“ Biblii.

Dziś porozmawiamy o kontekstach biblijnych, które choć niezwykle ciekawe, z racji ograniczeń czasowych potraktujemy zaledwie sygnalizując zagadnienie.

W niedzielnych czytaniach znaleźć można trzy główne style literackie (które zawierają o wiele więcej gatunków) Biblii. Jak je rozumieć i "trawić"?

Czasem wystarczy nam zaledwie rzut oka na człowieka, żeby go ocenić, zaszufladkować, sklasyfikować, albo nawet od razu wiekuiście potępić.

Proszę o wybaczenie osobistej wycieczki, bo niecodzienna... Ale od niej wychodząc spróbujemy dojść do ogólnych wniosków. Pożytecznych, mam nadzieję, dla wszystkich.

Kiedy ktoś nam coś zarzuca, czasem posługujemy się argumentacją, która nie ma nic wspólnego z argumentacją.

Żeby tylko z Bogiem... Bez zaufania idą właściwie tylko interesy, a i tu minimum jest potrzebne. Człowiek staje się człowiekiem, kiedy nauczy się ufać.

Jeśli można mówić, o warunkach w ogóle, bo przecież sam Pan Bóg nie jest nimi ograniczony.

Mówiliśmy już o tym, że modlitwa ma być rozmową, dialogiem. Aby była, potrzebny jest na nią po prostu czas. Czas poświęcony tylko Bogu.

Duchowość zna wiele sposobów modlitwy. Spontanicznie jednak nazywamy ją Spotkaniem z Bogiem. Żeby ono się dokonało, potrzebny jest "podkład"...

Ten problem dotyczy chyba każdego z nas. Czy to z naszego wnętrza, czy z zewnątrz, przychodzą podczas modlitwy rozproszenia. Jak sobie z nimi radzić?

...bo niby niewinne, a są znakiem braku ufności Panu Bogu i uchyleniem furtki Złemu.

Nie sposób nie pamiętać o dramacie skrzywdzonych, nawet gdy się jest w trakcie podróży misyjnej na drugi koniec kontynentu...

Jezus o sobie mówił: pasterz. Potem przekazał swoje owce Piotrowi, a w nim Apostołom i ich następcom. Czy ten układ jest dalej potrzebny? Czy działa?

Niespodziewane odwiedziny w zaskakującym miejscu czasem prowadzą do nieoczekiwanych refleksji... Może trochę odjeżdżamy w bok, ale chyba nie za daleko... Nowe centrum komputerowego giganta. I Pan Bóg.

Nawrócenie św. Pawła było szokiem dla prześladowanych przez niego chrześcijan, choć dla niego samego chyba jeszcze większym.

Czcimy dziś w Kościele świętego Stanisława, biskupa i męczennika. Większość z nas jednak nie będzie ani biskupami, ani męczennikami...

Jakoś tak wyszło, że przesiadkę z Chicago do San Jose miałem długą, ale za to w przepięknym miejscu. Czasem ten splot wprost zmusza do refleksji...

Czcimy dziś Świętych Apostołów, a muszę zagaić o św. Charbelu. Nie całkiem ni stąd, ni zowąd; przez parę dni patrzył na mnie w zakrystii na Trójcowie.

Dla Polaków za granicą cały początek maja jest przesycony patriotyzmem, zwłaszcza, że większość polonijnych parafii żyje głównie podczas weekendów.

Nie sposób nie pomyśleć dzisiaj o patriotyzmie. Tylko... w jakim wydaniu?

Mam nadzieję, że ostatecznie choć trochę dopowiemy sobie kto i jak rządzi w rodzinie: kobieta czy mężczyzna. Żadne tam Salomonowe rozstrzygnięcie, ale... chyba zawsze coś...