Czy zastanawialiśmy się już kiedyś nad tym, co w naszym zachowaniu może być dla Boga najtrudniejsze do zniesienia? Wsłuchując się w słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii, można sądzić, że czymś wysoce niepokojącym jest dla Niego nasza wolność, a ściślej mówiąc, nasza chwiejność i niekonsekwencja.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus zwraca uwagę słuchaczy na więzi duchowe, jakie powstają przez słuchanie i zachowywanie słowa Bożego. W Ewangelii św. Marka (Mk 3, 34) czytamy, że gdy mówił o Swojej matce i rodzeństwie to spoglądał na siedzących dokoła Niego, a u św. Mateusza czytamy (Mt 12, 49), że mówił te słowa „wyciągnąwszy rękę ku swoim uczniom”.

Szabat był dla Izraelitów znakiem przymierza. Przypominał porządek świata, jaki Bóg ustanowił zaraz po stworzeniu. Wszak sam Stwórca sześć dni pracował a siódmego odpoczął. Co więcej, zawierając przymierze na Synaju lud wybrany zobowiązał się do przestrzegania szabatu, kładąc tym samym swój podpis i pieczęć pod Prawem zapisanym na kamiennych tablicach. Jak więc można by zlekceważyć owo przykazanie?

Drzewo genealogiczne, od którego św. Mateusz rozpoczyna swoją Ewangelię, ukazuje Jezusa jako człowieka, który włącza się w ludzkie dzieje wraz z ich wzlotami i upadkami. Bóg jest wierny. Obietnica dana Abrahamowi, od którego rozpoczyna się genealogia, spełnia się w Jezusie: „On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów” (Mt 1,21).

Scena powołania Natanaela czyli Bartłomieja na apostoła nie tylko odsłania nam charakter i niepokoje serca apostoła, ale ukazuje kolejne przymioty boskie Mistrza z Nazaretu. To właśnie wiedza o przeszłości Bartłomieja przekonuje go, że jednak jest „coś – ktoś” z Nazaretu, Kto nie tylko waty jest jego uwagi, ale kto zna najskrytsze tajemnice jego serca.

▪️ ▪️ ▪️

Zazwyczaj zadania, które są związane z jakimś terminem (datą, a czasem nawet i godziną) udaje nam się wykonać. Nadchodzi chwila, w której nie mamy już innego wyjścia; wówczas, choćby na samym finiszu, potrafimy się zmobilizować.

Faryzeusze nie potrzebowali Jezusa: „zbawiały” ich dziesięciny z mięty, kopru i kminku: „odkupywali” nimi swą obłudę, fałsz, hipokryzję. W dzisiejszej Ewangelii usłyszeli więc słowa, które, gdybyśmy ich przed chwilą nie przeczytali, trudno by nam było uwierzyć, że wyszły z ust Jezusa.

Dzisiejszy fragment Ewangelii jest unikatowy. Oczywiście, każde w miejsce w Ewangelii jest niezwykłe. Jednak unikatowość dzisiejszego tekstu wynika z tego, że jest to jeden z dwóch tekstów we wszystkich czterech ewangeliach, w których pojawia się słowo „Kościół”, a jedyny, w którym słowo to ma znaczenie uniwersalne. Nie można zatem nie pochylić się nad prawdą o Kościele, która wyłania się z tego miejsca Ewangelii.

Zastanawia nas fakt, że Jezus, który mówił tak często o miłosierdziu i tak łagodnie wszystkich spotykanych traktował, jednocześnie tak ostro wypowiadał się przeciwko religijnym elitom narodu wybranego.

„Będziesz miłował Pana Boga swego…” To przykazanie brzmi jak obietnica.

Czy Bóg może stworzyć kamień, którego potem nie udźwignie? - pytała dwunastoletnia dziewczynka. Uśmiechała się, gdyż czuła, że katecheta nie wybrnie z intelektualnej pułapki. - Tak! Już to uczynił! - szybko odpowiedział młody duszpasterz. - Stworzył ciebie, z twoją wolną wolą. Gdy się uprzesz, nikt nie potrafi cię ruszyć, abyś zmieniła twe zdanie.

Nikt tak nie nauczał jak Chrystus. Jego wystąpienia są arcydziełem retoryki. Jezus nie tylko zadziwia pięknymi i poruszającymi przykładami, ale również zadaje zagadki, podnosi głos, gromi, płacze, żartuje oraz wytyka brak logiki. Wszystko po to, aby wejść w żywy kontakt ze słuchaczem i sprowokować go do myślenia.

My ludzie mimo wszystko lubimy prowadzić uporządkowane życie. Nawet, jeśli przeżywamy w nim żałobę, ma ona określony, uporządkowany charakter.

„Herod bowiem czuł lęk przed Janem, widząc, że jest mężem prawym i świętym, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a jednak chętnie go słuchał” (Mk 6,20). To trochę zaskakujące słowa; wydawałoby się, że Herod, władca absolutny, nikogo się nie bał, a okazuje się, że nikomu nie zagrażający prorok powodował u niego lęk i niepokój.

Zastanawia nas fakt, że Jezus, który mówił tak często o miłosierdziu i tak łagodnie wszystkich spotykanych traktował, jednocześnie tak ostro wypowiadał się przeciwko religijnym elitom narodu wybranego.

Pismo Święte wiele razy gani bogatych, zaś Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii przestrzega, że "łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego". Słowa te mogą wywoływać niepokój: czy zamożność jest czymś złym? Czy bogaty może się zbawić?

W uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny wsłuchujemy się w Ewangelię opowiadającą nam o spotkaniu Maryi z Elżbietą. Tekst kieruje naszą myśl do zwykłych wydawałoby się wydarzeń z naszego codziennego życia, w których jednak dostrzegamy w sposób wyraźny elementy związane z naszym duchowym szlakiem, a przede wszystkim z obecnością Boga.

Wydarzyło się na lotnisku w Astanie. Czekanie na samolot się wydłużyło. Polski biskup znający biegle język rosyjski podejmuje rozmowę z sympatycznym staruszkiem. Rozmowa szybko schodzi na religię. Rozmówca mówi o Allahu i o jego wielkości. W pewnym momencie wskazując na biskupi krzyż zadaje pytanie, pewno retoryczne: - kto to jest ten człowiek wiszący na krzyżu?

Wsłuchajmy się uważnie w dzisiejszą Ewangelię, ponieważ dotyczy, a wręcz dotyka ona naszej codzienności. Mówi mianowicie o obowiązku upominania bliźnich, gdy wybierają zło. To bardzo trudny problem. Niektórzy już się poddali. Dla świętego spokoju. A jednak poddanie się wygląda na wyjście najgorsze, bo spada ono ciężarem współwiny na nasze sumienie. Jak upominać skutecznie? Czy to w ogóle jest możliwe?

Postępujemy często podobnie jak faryzeusze. Zaczynamy wszystko od końca, a trzeba zacząć od początku. Wtedy wszystko układa się w sensowną całość.

Jakże bardzo różni się perspektywa doczesnego życia i wieczności. Wie o tym tylko ten, kto zasmakował rozkoszy wiary. Patrząc na ofiarę z życia męczenników widać, że byli to ludzie, którzy potrafili patrzeć dużo dalej, niż sięga wzrok przeciętnego śmiertelnika. Patrzyli bowiem na wieczność.

Wielkie jest cierpienie dziecka, także dorosłego, które widząc rozwijającą się chorobę swoich rodziców i ich cierpienie, nie jest w stanie im pomóc. Jeszcze większy jest jednak ból rodziców, którzy mają chore dziecko; jeżdżą z nim od szpitala do szpitala, próbują różnych metod leczniczych, a jednak ich ukochana pociecha jest wciąż ciężko chora. A przecież wiązali z nią tak wielkie nadzieje…

Pan Jezus dopiero co zapowiedział uczniom swoją mękę, a oni o tym, który z nich jest największy. Jakby ciągle do nich nie docierało. Zanim więc zacznie im tłumaczyć, kolejny raz, słowami, ucieka się do przedstawienia, obrazu: przywołuje do siebie dziecko i stawia je pośrodku nich.

Dzisiejsza Ewangelia odsłania dwa oblicza wiary Piotra, a wraz z nim, wiary każdego chrześcijanina. Najpierw widzimy wielką wiarę Piotra. To ona pozwoliła sformułować mu niezwykłą prośbę: „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie”.

Postawa Chrystusa zaskakuje. Dlaczego tym razem Jezus nie kwapi się do pomocy zrozpaczonej matce, choć jeszcze niedawno uzdrawiał i pocieszał bez ograniczeń dziesiątki osób? Dlaczego nie wzrusza Go cierpienie znękanej przez ataki złego ducha jej córeczki?

„Ewangeliczną scenę przemienienia Chrystusa, w której trzej apostołowie, Piotr, Jakub i Jan, zdają się jakby porwani pięknem Odkupiciela, - pisał św. Jan Paweł II - można przyjąć za ikonę chrześcijańskiej kontemplacji.

Pismo Święte inspirowało zawsze artystów, a największe dzieła ludzkiego geniuszu nawiązywały do tematów biblijnych, by przypomnieć tylko Sąd Ostateczny i Pietę Michała Anioła, czy Ostatnią Wieczerzę< Leonarda da Vinci.

Czy tak chcesz?

Czyż nie lubimy, gdy ktoś artykułuje głośno nasze nadzieje, wyraża nasze poglądy, upomina się o to, co dla nas wydaje się ważne? Gdy słyszymy od kogoś to, co chcemy usłyszeć, jakże często usypia się nasza czujność.

Dzieci jedzą oczami. Dojrzały człowiek ustami. Natomiast starsze osoby „jedzą głową”: odróżniają co im może zaszkodzić, a co nie. Jednak wszyscy „jemy sercem”, bo smakuje nam to, co przypomina rodzinny dom.

Według tradycji cud rozmnożenia chleba dokonał się w miejscowości Tabgha na północno-zachodnim wybrzeżu Jeziora Galilejskiego. W tym ewangelicznym wydarzeniu to, co ludzkie spotkało się z mocą Bożą.

Herod uważnie śledził nauczanie i działalność św. Jana Chrzciciela, a jego wysłannicy dokładnie informowali go o poszczególnych słowach i gestach człowieka, którego lud miał za proroka.

„Skąd u Niego ta mądrość i cuda? Czyż nie jest On synem cieśli?”. Mieszkańcy Nazaretu nie mają kłopotów ani ze wzrokiem, ani ze słuchem. Dostrzegają nawet mądrość Jezusa i Jego cuda. A jednak wątpią. Dlaczego?

W polskim tłumaczeniu dzisiejszej Ewangelii pojawia się słowo „chwast”, czyli jakaś tam niepożądana w uprawach roślina. W tekście oryginalnym występuje natomiast zizania, którą większość badaczy roślin biblijnych utożsamia z „życicą roczną” (lolium temulentum), szczególnie „przebiegłym” zielskiem, którego korzenie zrastają się tak ściśle z korzeniami pszenicy, że nie można ich wyrwać osobno.

Pycha jest zarzewiem wielu grzechów. Potrafi wkraść się tam, gdzie wydawałoby się, że cnota nie pozostawia nawet szczeliny niedoskonałości. Zakrada się i odwraca naszą uwagę nawet w chwilach, kiedy cieszymy się trwaniem przy Jezusie i kroczeniem drogą Jego przykazań. Zakorzenia się w nas i sprawia, że butwieje nasze dobro, ziębnie serce i upada dzieło, które z Bożą pomocą budowaliśmy niejednokrotnie całym naszym życiem.

Są dwa trudne pytania i niełatwe na nie odpowiedzi. Co powinno przynieść nasze życie, by uznać je za spełnione oraz jak wydać ten dobry owoc? Może przyjąć strategię małych celów? Jeśli Bóg błogosławi w drobnych sprawach łatwiej mieć pewność, że idziemy dobrą drogą do zbawienia.

To nie jest tak, że trzeba wybierać między wspólnotą religijną i rodziną. Można mieć rodzinę a uciekać od obowiązków wobec niej. Ucieczka w życie wspólnotowe też jest ucieczką, jeśli cierpią na tym nasi bliscy. Mój trud i staranie to wypełnić dobrze i pogodzić obowiązki stanu, obowiązki religijne i obowiązki zawodowe. Boże błogosław na każdy mój dzień!

Nie wołam o znaki, bo bez wiary ich nie dostrzegę. Wołam o moc i siłę wytrwania w wierze. Wiem, że już raz na zawsze zostałem oznaczony przy chrzcie i wybrany, by iść drogą nawrócenia. Dziś myślę też o tym, żeby Twoją Nowinę zanieść innym. Może moje słowo i czyn będą dla nich znakiem?

Jeśli idę trudną drogą i nieznanym szlakiem, to potrzebuję przewodnika. Aby prowadzić musi czasem wydawać kategoryczne polecenia surowym głosem, abym nie odpadł. Czy jestem wtedy jego sługą i mu podlegam? Jezu, to wspaniałe oprzeć się na Tobie! Nie muszę uczyć się wszystkiego na swoich błędach.

Gdy mówią mi, że wiara to nie wszystko, to zaraz myślę sobie, że wszystko bez wiary to nic. I nie chodzi o to, aby 'nic nie mieć', wszystko rzucić, zacząć 'inne' życie czy zostawić wszystko za sobą. To by było zbyt łatwe. Dla mnie ważne jest, aby znać proporcje i priorytety. Bo gdy mam wiarę, to mam wszystko, co potrzeba.

Dlaczego popełniam te same grzechy? Teraz widzę to jaśniej. Przyzwoliłem, by "nieprzyjaciel nasiał chwastu i odszedł". Stąd tyle we mnie strachu, fałszu i niepewności? Jezu, pomóż mi dotrzeć do źródła problemu, do jego korzeni. Daj mi siłę stanąć w prawdzie o sobie i rozdzielić dobre od złego.

Tego, że cisza będzie straszna nie spodziewałem się. Nie będzie burzy, grzmotów, Twego sądu nic nie zapowie? Teraz rozumiem. Mam żyć tak jakby mój każdy dzień miał być tym ostatnim. Wtedy będę żył pełnią życia?

Naprawdę mocna to i życiowa lekcja, Jezu. Nie wystarczy słuchać - trzeba jeszcze zrozumieć. Nie wystarczy posłuchać 'od czasu do czasu', nie wystarczy zapoznać się ze Słowem i wrócić do swoich spraw. Trzeba decyzji i pracy, by pogłębiać relację z Tobą i iść za Twoim głosem. Tego chcę! Wtedy moje życie przyniesie owoc.

Dzisiaj wspominamy w kalendarzu świętą kucharkę – Martę. To jedna z bardziej ukochanych świętych, choć w Ewangeliach nie ma najlepszej opinii ...

To jedna z najbardziej malowniczych scen Ewangelii. Bóg stoi obok mnie a ja Go nie widzę. Mówi do mnie, słyszę Go, ale nie poznaję, że to Jego głos i nie rozumiem co do mnie mówi. Jezusie, zawołaj mnie po imieniu!

Złożyć ofiarę, przyjść do kościoła, dopełnić litery prawa. Jakże byłoby to proste! Przyjąć Boga w życiu, stać się dla Niego świątynią - to jest wyzwanie i to jest zadanie. Czy podołam? Czy wytrwam? Czy będę Cię godzien? Wybierz mnie, o Panie! Usłysz mnie!

Wiara to nie jest wybór. To decyzja. Wielokroć to sobie powtarzam, gdy schodzę z Twojej drogi, Panie. To się zdarza, ale wiem którędy iść, bym się nie zawiódł. Prostą drogą, bo własnie taka jest Boża droga - bez fałszu i bez kompromisów. Czy proste może być trudne?

Szukam znaków, szukam w Słowie, szukam w ludziach. Zastanawiam się czy jestem czujny i uważny, bo tylko wtedy dostrzec mogę Boski pierwiastek w swoim życiu. Wiem, że Bóg chce kierować moim życiem, ale mogę udawać, że tego nie widzę. Dlatego wtedy zasłużę na większe potępienie niż ten, który Boga nie poznał wcale.

Ileż to razy miałem trudność z oceną tego co jest dobre a co złe. Co jest prawdą a co fałszem. Zawsze to było trudne, bo tak działa Zły: przychodzi pod postacią dobra. To, co szkodzi człowiekowi 'sprzedaje' jako wielką przygodę, realizację marzeń bez oglądania się na konsekwencje. I tu potrzeba Jezusa i Jego światła. Zadziała jak miecz, który rozdzieli dobre i złe.

Ileż to razy wszystko było od początku dla mnie jasne, by zakończyć się dokładnie nie tak, jak się spodziewałem. Robiłem wszystko, co potrzeba i jak potrzeba, ale brakowało pokory, o którą woła dziś Jezus? Refleksji i powierzenia spraw Temu, który wie jak wywieść Dobro z każdej sprawy. Prosta pokora na ogół wystarcza, by dotrzeć do celu.

Czynimy dobrze, ponosimy wyrzeczenia, coraz częściej tracimy szanse w życiu, bo wierzymy. Miewamy wątpliwości. Inni w podobnej sytuacji najpierw pytają: "Co ja z tego będę miał"? Zachowasz duszę, człowieczeństwo, będziesz szczęśliwy. Ale czy taka odpowiedź ma dziś jakąś wartość? Komentarz do Ewangelii, Mt 19, 27-29.

Gdybym miał powiedzieć od czego dziś zależy czy Słowo Boga przyniesie owoc w czyimś życiu to wskazałbym sumienie. To ono pozwala na odróżnianie dobra od zła. Czyste sumienie nie podlega głosowaniu przez większość i nie zależy od ocen innych ludzi. Czyste sumienie - o to toczy się walka. Komentarz do Ewangelii, Mt 13, 1-23.

Ewangelizacja to ogromnie odpowiedzialne zadanie. Trzeba uważać co, jako chrześcijanie, robimy z Dobrą Nowiną. Dlaczego nie jesteśmy wiarygodni? Zamiast słów i gestów wystarczy czasem poświadczenie nauki Jezusa swoją postawą. Komentarz do Ewangelii, Mt 10, 7-15.

Zostaliśmy stworzeni na wzór i podobieństwo Boga. Mamy wszystko, co potrzeba, by stanąć do walki ze złem. Dlatego Jezus przywołuje nas do służby. Człowiek nadal potrzebuje dobrego pasterza i nadziei, że nie został porzucony. Komentarz do Ewangelii, Mt 9, 32-38.

"Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie." Komentarz do ewangelii, Mt 10, 1-7.

Prostota to nie jest to samo, co upraszczanie. Tu chodzi o wydobycie na pierwszy plan tego, co najważniejsze i skupienie się na tym w szumie życia codziennego. Kiedy wraca naturalność i dziecięca iskra w patrzeniu na świat, gdy widzisz detale i szczegóły. To spokój, że jesteśmy tam, gdzie trzeba, że czynimy to, co trzeba.

Na czym polegać powinna nasza wiara? Na tym by poznać i ogarnąć rozumem Boga, który z natury jest nieodgadniony? Czy na zbudowaniu ufnej z Nim relacji i otwarcie się na Jego działanie? Dotknięcie Jezusowego płaszcza symbolizuje tę prostą wiarę w sprawczość Boga. Komentarz do Ewangelii, Mt 9, 18-26.

Niewierny Tomasz został naznaczony tym określeniem swojej osoby. A on tylko Go szukał - na miarę swoich możliwości. Nie dowierzał opowieściom. Nie nam oceniać, jakie drogi prowadzą do Boga. Żywa relacja bywa pełna niepewności. Ważne, aby dotknąć rany. Komentarz do Ewangelii, J 20, 24-29.

W następstwie postu odczuwamy głód. Gdy go zaznać, to szybko okaże się, że jest naszą siłą - bo głód jest nienasycony i cierpliwy, potrafi czekać. Post nie jest umartwieniem. To przywilej silnych Bogiem. Komentarz do Ewangelii, Mt 9, 14-17.

We współczesnym świecie toczy się walka o wyrugowanie religii z życia społecznego. Ale musimy zachować siłę i odwagę stawania w wierze, bo od nas, chrześcijan, zależy czy świat pozna Dobrą Nowinę. A co najważniejsze, to dobro ma większą siłę niż zło - mimo wszystko. Komentarz do Ewangelii, Mt 10, 16-23.

Odpuszczenie grzechów, czyli co? Współczesny człowiek przecież nie grzeszy tylko dokonuje 'autonomicznych wyborów'. Chce sam decydować o sobie nawet nie rozeznając sytuacji i konsekwencji wyborów. Tymczasem Jezus mówi, że zacząć od nowa to znaczy zacząć od sfery ducha. Komentarz do Ewangelii, Mt 9, 1-8.

Codziennie szatan przekonuje człowieka o tym, że lekarstwo jest zbyt gorzkie a terapia, oznaczająca powrót do zdrowia, gorsza niż trwanie w chorobie. To chyba jego najlepszy trick. Po co się dręczyć skoro nadziei i tak nie ma? Stąd ta walka o wyrugowanie Boga z naszego pola widzenia, by człowiek już nie oczekiwał uzdrowienia.

Jeśli zagłuszysz sumienie nie odróżnisz dobra od zła. Zło, także we wspólnocie, musi być nazwane. Dopiero wtedy spotkanie Jezusa może odmienić sytuację. Komentarz do Ewangelii, Mt 8, 23-27.

Jezus przyszedł do nas w ludzkiej powłoce. To Bóg, który się wciela w niedoskonałość człowieka, by być jak najbliżej nas. Więc nie mów, że nie możesz Go poznać i zrozumieć. Komentarz do Ewangelii, Mt 16,13-19.

"Jak niewierny Tomasz, Twych nie szukam ran, lecz wyznaję z wiarą, żeś mój Bóg i Pan. Pomóż wierze mojej, Jezu łaską swą, Ożyw mą nadzieję, rozpal miłość mą." Komentarz do Ewangelii.

Bóg nie brzydzi się człowiekiem, dotyka go z czułą, miłosierną miłością, która znosi dystans, pokonuje uprzedzenia, oczyszcza i leczy. Komentarz do Ewangelii.

Jan było mu na imię, czyli „Bóg jest dobrotliwy”, „Bóg jest łaskawy”. Wszyscy się wtedy zdziwili a był iskrą, która rozpaliła ogień zbawienia. Rozmawiaj o Bogu - to ważne, bo słowa mogą opisać to, co nieopisane. Dziś Uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela.

Jezus przypomina dziś, że 'życie na skróty' i łatwe życiowe wybory zbyt często stają się pułapką na człowieka. ale my często boimy się trudności. Bo nie mamy wiary? Wiary, której potrzeba, aby drogę znaleźć i nią wiernie podążać. Komentarz do Ewangelii, Mt 7, 6. 12-14.

Tyle o sobie wiemy na ile nas sprawdzono. Dlatego ostrożność w sądach jest ważna. Zamiast osądzać innych, lepiej szczerze odpowiedzieć sobie na pytanie czy w podobnych okolicznościach nie postąpilibyśmy tak samo. Komentarz do Ewangelii, Mt 7, 1-5.

Nie bójcie się ludzi! Jezus pragnie, by prawda o zbawieniu, którą On przynosi, rozszerzała się po całym świecie. Mamy od Boga wszystko, co potrzeba, by dać świadectwo o Nim w każdych warunkach. Komentarz do Ewangelii, Mt 10, 26-33.

Bóg pragnie, aby każdy ojciec w rodzinie był do Niego podobny. Pragnie, aby wszyscy ojcowie byli dla rodziny oparciem w trudach codziennego życia. Pragnie takich ojców, na których zawsze można liczyć, na których można polegać, że wiernie w swojej osobie ukazywać będą ludzkie oblicze Boga Ojca.

Jak iść przez życie? Wybuduj przystań - na skale, abyś miał gdzie wracać. Ale, co to znaczy budować na skale? Komentarz do Ewangelii.

Z pewnością zdarzyło się nam w życiu zagubić Jezusa. Co odczuwaliśmy w naszym sercu? A może teraz przeżywamy jakiś szczególnie trudny moment w określonej dziedzinie życia, z którą nie możemy sobie poradzić. Oto sposobna chwila, aby rozpocząć poszukiwanie Jezusa z Maryją jako przewodniczką.