Komunikat Delegata KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej  w związku z zawieszeniem terminu beatyfikacji kard. Wyszyńskiego 

„Beatyfikacja Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego, uzgodniona ze Stolicą Apostolską na 7 czerwca 2020 roku w Warszawie, z akceptacją Watykanu zostaje bezterminowo zawieszona. Nowy termin zostanie ustalony i ogłoszony po ustaniu pandemii, z wyprzedzeniem czasowym, umożliwiającym odpowiednie przygotowanie bezpośrednie” – w związku z komunikatem, jaki został dzisiaj opublikowany, informuję, że zostaje przeniesione także spotkanie duszpasterzy polonijnych, zaplanowane na dzień 8 czerwca. Plan przeprowadzenia spotkania w gronie duszpasterzy polonijnych przy okazji beatyfikacji kard. Wyszyńskiego pozostaje aktualny.

Zachęcam Was, Drodzy Duszpasterze, by ten czas oczekiwania na beatyfikację wypełnić przybliżeniem naszym rodakom osoby i działalności Prymasa Tysiąclecia, wieloletniego Protektora polskiej emigracji. Proszę też o modlitwę, by czekająca nas beatyfikacja stała się inspiracją do ewangelicznej przemiany naszego osobistego, społecznego i eklezjalnego życia.

Niech Sługa Boży kard. Stefan Wyszyński skutecznie nam uprosi potrzebne łaski do pokonania pandemii, jak również w codziennej posłudze duszpasterskiej wśród naszych braci i sióstr żyjących na emigracji.

Łączę życzliwą pamięć i modlitwę

Bp Wiesław Lechowicz 

Delegat KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej 

Warszawa, 28 kwietnia 2020 r. 

Módlmy się aby beatyfikacja Sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego, wieloletniego Protektora emigracji polskiej, przyczyniła się do ożywienia wiary wśród Polonii i do zachowania dziedzictwa chrześcijańskiego i narodowego przez Polaków żyjących poza granicami Ojczyzny. 

OFICJALNA STRONA BEATYFIKACJI KARD. STEFANA WYSZYŃSKIEGO

Msza, prelekcja i modlitwa o owoce beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia

BIOGRAFIA KARD. STEFANA WYSZYŃSKIEGO

BIOGRAFIA (I/IV)

Autor: dr Ewa K. Czaczkowska

Część I

Stefan Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 r. w Zuzeli na Bugiem, która w tym czasie leżała w zaborze rosyjskim. Był drugim dzieckiem Stanisława (1876-1970) i Julianny Wyszyńskich (1877-1910) z domu Karp. Ojciec był organistą i parafialnym pisarzem. Stefan wychowywał się w wielodzietnej, pobożnej i patriotycznej rodzinie. Miał cztery siostry – rok starszą Anastazję, młodszą o dwa lata Stanisławę, o trzy lata – Janinę i Zofię, która, urodzona w 1910 r. zmarła po kilku tygodniach – oraz młodszego o sześć lat brata Wacława, który zmarł w 1918 r.1 Stefan jako kilkulatek został ministrantem. Przez dwa lata chodził do miejscowej szkoły powszechnej, w której podstawowym językiem nauczania był rosyjski. Ojczystej historii i kultury uczył go w domu potajemnie ojciec Stanisław. On też zabierał syna pod osłoną nocy do Puszczy Białej, gdzie wspólnie z zuzelskimi gospodarzami stawiali krzyże na grobach powstańców styczniowych.  Czytaj całość..

CZĘŚĆ II

Ksiądz Stefan Wyszyński biskupem został w 1946 r. Informację o nominacji (4 marca) na ordynariusza diecezji lubelskiej przekazał mu prymas August Hlond 25 marca 1946 r. , w uroczystość Zwiastowania Pańskiego. „W pierwszej chwili nie wyobrażałem sobie, że mogę opuścić Włocławek i dopiero co zorganizowane seminarium” – wspominał, wyznając, że nominacją był „mocno przestraszony”. Poprosił o czas do namysłu, ale szybko przekonały go słowa kard. Hlonda, że papieżowi się nie odmawia. Sakrę biskupią przyjął 12 maja 1946 r. na Jasnej Górze, a ingres do katedry w Lublinie odbył 26 maja 1946 r. Do uczestników inauguracyjnej Mszy św., a byli wśród nich przedstawiciele władz państwowych, samorządowych, wojskowych, mówił m.in. o tym, że „mądrość polityczna polega nie na niszczeniu odrębności, tylko na ich uzgadnianiu dla wspólnego dobra”. Biskup Wyszyński szybko przystąpił do odbudowy seminarium i katedry, zreorganizował m.in. pracę kurii, powołał diecezjalną Caritas, ożywił kult Eucharystii. Biskupem lubelskim był tylko dwa lata.  Czytaj całość..

CZĘŚĆ III

Lata 1956-1966 były najważniejszym okresem prymasostwa kard. Stefana Wyszyńskiego. W tym czasie opracował i przeprowadził w Polsce wielki program duszpasterski, na który złożyły się Jasnogórskie Śluby Narodu, dziewięcioletnia Wielka Nowenna oraz obchody milenium chrztu Polski. Był to największy program Kościoła w Polsce od czasu chrystianizacji – nazywam go też czasem duchowej ofensywy – z których owoców korzystamy dzisiaj. Dał on bowiem duchowe podstawy do rewolucji ducha w Sierpniu 1980 roku.

Początki tego programu sięgają czasu uwięzienia prymasa (1953-1956). W maju 1956 r. prymas, wciąż internowany w Komańczy, napisał Jasnogórskie Śluby Narodu, jako odnowienie lwowskich ślubów króla Jana Kazimierza złożonych trzysta lat wcześniej, w 1656 r. w czasie potopu szwedzkiego. W obliczu nowego, komunistycznego „potopu” nowe śluby w imieniu narodu złożyło na Jasnej Górze 26 sierpnia 1956 r. ponad milion osób (prymas składał je w Komańczy). Uznając Maryję za Królową narodu i patronkę, polecając się Jej opiece i obronie, wzywano pomocy Maryi i miłosierdzia w walce o dochowanie wierności Bogu, Krzyżowi, Ewangelii i Kościołowi. Przysięgano uczynić wszystko, by Polska była krajem ludzi wierzących, rzeczywistym królestwem Maryi i Jezusa, poddanym całkowicie panowaniu Maryi w życiu osobistym, rodzinnym, narodowym i społecznym. Przyrzekano żyć w łasce uświecającej, bronić życia poczętego, stać na straży nierozerwalności małżeństwa i bronić godności kobiety, strzec prawa Bożego, obyczajów chrześcijańskich i ojczystych, wychować młode pokolenie w wierze i moralności chrześcijańskiej. Treść przyrzeczeń miała nie tylko charakter ściśle religijny, ale głęboko społeczny. W napisanych przez kard. Wyszyńskiego JŚN Polacy przyrzekali pracować nad tym, by Polacy żyli „w miłości i sprawiedliwości, w zgodzie i pokoju”, by nie było wśród nas nienawiści, przemocy i wyzysku, głodnych i bezdomnych. Przyrzekali walczyć z wadami narodowymi, takimi jak lenistwo, lekkomyślność, marnotrawstwo, pijaństwo i rozwiązłość oraz zdobywać takie cnoty, jak wierność, pracowitość, oszczędzanie, wyrzeczenie się siebie i wzajemne poszanowanie, miłość i sprawiedliwość społeczna. Przyrzekali szerzyć cześć i nabożeństwo do Maryi, składając w Jej dłonie naszą przeszłość i przyszłość. Czytaj całość..

dr Ewa K. Czaczkowska – publicystka, historyk, adiunkt na UKSW, autorka książek, m.in. „Kardynał Wyszyński. Biografia” i najnowszej: „Prymas Wyszyński. Wiara, nadzieja, miłość”