Radosne przygotowania do świąt ujęte w formę krótkich historii z życia pewnej sympatycznej rodziny. Kalendarz adwentowy staje się pretekstem do wytłumaczenia dzieciom jak szykujemy się do świąt Bożego Narodzenia, po co to robimy, jaki jest prawdziwy sens świąt i Adwentu. O roratce, wieńcu adwentowym, lepieniu pierogów, kolędach, pasterzach i przede wszystkim o radosnym oczekiwaniu na nowo narodzonego Jezusa z humorem i wyczuciem opowiada mama dwójki ciekawskich maluchów.

Potrzeba jest matką wynalazku. Książka, którą trzymasz w ręku, to właśnie owoc potrzeby. Nie znalazłam niczego takiego na rynku. Idea dwudziestu czterech opowiadań przywędrowała do nas z zagranicy i, mimo że powstają zbiory opowiadań adwentowych, po pierwsze: raczej są skierowane do dzieci starszych, po drugie: niewiele z nich porusza tematy związane z wiarą, która w świętach Bożego Narodzenia dla mnie – chrześcijanki – jest trudna do pominięcia. Przed świętami najczęściej bardzo dużo się dzieje, a dni są krótkie: prezenty, choinka, jarmarki, kiermasze, spotkania wigilijne, rozmaite bilanse… Niewiele czasu pozostaje na spokojną refleksję. Ale nie chcę tłumaczyć dzieciom wszystkiego dopiero, gdy o to zapytają, w pośpiechu, między robieniem kolacji a prasowaniem – wolę przekazać im wiedzę o tym, co i dlaczego dzieje się w tym wspaniałym okresie, w sposób w miarę uporządkowany. Dlatego z wyprzedzeniem napisałam pytania i zadania, a do nich dopisałam opowiadania, aby moim pociechom łatwiej było zrozumieć niektóre kwestie. Swoim pomysłem postanowiłam podzielić się z innymi, by chcąc przybliżyć najmłodszym okoliczności Bożego Narodzenia, mieli ułatwione zadanie. Czy opowiadania są drogą na skróty i wygodnictwem, wyręczaniem się w obowiązku przekazywania wiary przez rodziców? Myślę, że nie – są podstawą do rozmowy, pretekstem. Mam nadzieję, że czytelnicy nie poprzestaną na odczytaniu codziennie historyjki, ale także wykonają zadania, które zaproponowałam na końcu każdego opowiadania, lub chociaż część z nich. Zainspiruj się!