Ps 137 (136), 1-2. 3. 4-5. 6 (R.: por. 6b)

    Kościele święty, nie zapomnę ciebie.

Nad rzekami Babilonu siedzieliśmy, *

płacząc na wspomnienie Syjonu.

Na topolach tamtej krainy *

zawiesiliśmy nasze harfy.

    Kościele święty, nie zapomnę ciebie.

Bo ci, którzy nas uprowadzili, *

żądali od nas pieśni.

Nasi gnębiciele żądali pieśni radosnej: *

«Zaśpiewajcie nam którąś z pieśni syjońskich!»

    Kościele święty, nie zapomnę ciebie.

Jakże możemy śpiewać pieśń Pańską *

w obcej krainie?

Jeruzalem, jeśli zapomnę o tobie, *

niech uschnie moja prawica.

    Kościele święty, nie zapomnę ciebie.

Niech mi język przyschnie do gardła, *

jeśli nie będę o tobie pamiętał,

jeśli nie wyniosę Jeruzalem *

ponad wszelką swoją radość.

    Kościele święty, nie zapomnę ciebie.