25 marca diecezja kaliska będzie obchodzić jubileusz 25-lecia powołania do istnienia. Bp Stanisław Napierała został jej pierwszym biskupem i pełnił tę posługę do września 2012 r.

Oto fragmenty wywiadu:

Po 12 latach służby Biskupa Pomocniczego w Archidiecezji Poznańskiej, Ojciec Święty Jan Paweł II ustanowił Księdza Biskupa Ordynariuszem nowej diecezji – Diecezji Kaliskiej. Czy nie lękał się Ksiądz Biskup stworzenia od podstaw nowej diecezji?

Kiedy 12 marca 1992 roku Ksiądz Arcybiskup Józef Kowalczyk, Nuncjusz Apostolski w Polsce, oznajmił mi, że Ojciec Święty Jan Paweł II chce, abym był Biskupem diecezjalnym nowej Diecezji Kaliskiej, poczułem się zaszczycony, iż zostaję wezwany do uczestniczenia w budowaniu czegoś nowego i bardzo ważnego w życiu Kościoła w naszej Ojczyźnie, co jednak będzie wymagać szczególnej odpowiedzialności i zaangażowania. Nie było czasu na dłuższe zastanawianie się, ponieważ Nuncjusz, oznajmiając mi wolę Papieża, równocześnie zapytał, czy wyrażam zgodę i dodał, że Ojcu Świętemu się nie odmawia. Lotem błyskawicy przebiegłem w myślach moje życie. Miałem wtedy 56 lat, byłem zdrowy, posiadałem pewne doświadczenie, które zdobyłem w ciągu ponad jedenastu lat jako Biskup pomocniczy Archidiecezji Poznańskiej, u boku Księdza Arcybiskupa Jerzego Stroby. Jeżeli chce Ojciec Święty, to chyba taka jest wola Boża, a zatem mogę ufnie liczyć, że Bóg będzie błogosławił. Wyraziłem zgodę i podpisałem stosowny dokument.

Od jakich zadań rozpoczął Ksiądz Biskup posługę w Diecezji Kaliskiej?

Od budowania Kościoła żywego. Od spotkania z ludźmi, którzy decyzją Ojca Świętego zostali włączeni do Diecezji Kaliskiej. Pochodzili oni z sześciu archidiecezji i diecezji: Poznańskiej, Włocławskiej, Gnieźnieńskiej, Częstochowskiej, Wrocławskiej i Opolskiej. Stanowili wielość zróżnicowaną pod wieloma względami. Wysuwało się więc na pierwszy plan integracyjne zadanie budowania katolickiej jedności. Rozpocząłem od konferencji z dziekanami. W nich spotkałem się w pewien sposób z księżmi całej Diecezji. Wiedziałem, że dziekani zaniosą do swoich dekanatów nie tylko informacje z konferencji, lecz przede wszystkim atmosferę spotkania z Biskupem. Sytuacja była ważna, delikatna i trudna. Wszyscy bowiem zostali nagle jakby wyrwani ze swego środowiska, w którym zrodziło się ich powołanie i kształtowało w Seminarium Duchownym, gdzie otrzymali święcenia, gdzie zżyli się w posłudze kapłańskiej. Była to sytuacja zgoła inna niż ta, jaką przeżywają księża, gdy przychodzi do diecezji nowy biskup. Tym razem otrzymali nie tylko nowego biskupa, lecz także nową diecezję, którą dopiero będą musieli razem budować, razem chociaż wzajemnie sobie nieznani. Długo trwało to pierwsze spotkanie z dziekanami. Wytworzył się klimat przyjaznej rozmowy. Dzieliliśmy się przeżyciami, pytaniami, obawami, nadziejami. W parze z budowaniem wspólnoty żywego Kościoła szło budowanie obiektów kościelnych i sakralnych niezbędnych dla funkcjonowania centralnych instytucji diecezjalnych: Seminarium Duchownego, Kurii Diecezjalnej, Domu Księży Emerytów, Caritas Diecezji Kaliskiej, Centrum Józefologicznego, Sądu Biskupiego. W międzyczasie zostały powołane i zorganizowane: Radio diecezjalne, dwutygodnik „Opiekun”, Diecezjalne Studium Organistowskie, Diecezjalny Instytut Teologiczny, Diecezjalny Ośrodek Trzeźwości, Muzeum Diecezji Kaliskiej i inne.

Na przestrzeni 20 lat, kiedy Ksiądz Biskup kierował Diecezją Kaliską miały miejsce wydarzenia budujące i wzmacniające wiarę diecezjan. Czy może Ksiądz Biskup wskazać te wydarzenia?

Wydarzeniami, które wpłynęły znacząco na rozwój naszej młodej Diecezji, były: wizyta Ojca Świętego w Kaliszu, peregrynacja kopii obrazu św. Józefa Kaliskiego, dziewięcioletnie misje Miłosierdzia Bożego i peregrynacja kopii obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. W szóstym roku istnienia Diecezji przybył do jej stolicy Jan Paweł II, Piotr-Opoka, na której Chrystus buduje swój Kościół. Przybył do Sanktuarium św. Józefa, które jak się wyraził, „posiada szczególne miejsce w dziejach Kościoła i Narodu”. Spotkał się z Ludem Bożym naszej Diecezji na placu przy Bazylice – Sanktuarium, gdzie sprawował Eucharystię i umocnił nas w wierze. Pamiętne słowa, jakie wypowiedział wtedy o „najbardziej podstawowym prawie człowieka”, prawie do życia od poczęcia do naturalnej śmierci, umieściliśmy na pomniku przy Bazylice św. Józefa, dokumentującym historyczną wizytę Papieża w najstarszym z miast polskich.

Jak przebiegała współpraca Księdza Biskupa z kapłanami, osobami konsekrowanymi i świeckimi?

Jestem ogromnie wdzięczny księżom za ich wkład w budowaniu początków Diecezji. Trudzili się, nie oszczędzali, prawdziwie angażowali się w realizowanie zadań, jakie trzeba było podejmować. Żywię wielką wdzięczność dla osób konsekrowanych za ich gorliwą wieloraką pomoc, zwłaszcza modlitewną. Z szacunkiem i wdzięcznością wspominam świeckich, z którymi spotykałem się w różnych miejscach i okolicznościach na drodze wiodącej ostatecznie ku wspólnemu celowi i powołaniu, jakim jest nasze życie w niebie.

We wrześniu 2012 roku przekazał Ksiądz Biskup Diecezję Kaliską swojemu następcy. Z jakimi odczuciami odchodził Ksiądz Biskup na emeryturę?

Byłem zdziwiony, że dwadzieścia lat mojego pasterzowania dobiegło końca. Miałem jeszcze tyle pomysłów w głowie i zapału do działania. Ale czas się wyczerpał i trzeba było odejść.

Nadal Księdza Biskupa można zobaczyć z posługą wśród diecezjan. Proszę powiedzieć w jaki sposób Ksiądz Biskup służy Diecezji Kaliskiej na emeryturze?

Mój następca - Ksiądz Biskup Edward Janiak upoważnia mnie do różnych posług biskupich w Diecezji: bierzmuję, przewodniczę uroczystościom, wizytuję parafie. Bywam zapraszany do innych diecezji, prowadzę rekolekcje, głoszę konferencję i katechezy. Czynię to z radością dopóki Bóg pozwoli.

Jak Ksiądz Biskup postrzega Diecezję Kaliską z perspektywy 25 lat?

 Jest żywą cząstką Kościoła Jezusa Chrystusa. Jest zorganizowaną i wyposażoną Diecezją. Jestem głęboko przekonany, że Bóg chciał jej powstania i dlatego jej błogosławi.

Rozmawiała: Ewa Kotowska-Rasiak